Geplaatst:29 dec 2006 12:29 - Gewijzigd: 2 jan 2007 09:55

„Ik schrok van de eerste raketinslag”

Naam: Anna Boogaard (25) uit Soesterberg
Interview: 15 juli
Onderwerp: missie naar Uruzgan

„Bijna vijf maanden was ik in Uruzgan. Begin december landde ik op vliegbasis Eindhoven. Ik vond het geweldig om m’n familie weer te zien.

In Uruzgan heb ik eerst een acclimatisatieprogramma in Kandahar gevolgd. Met temperaturen boven de 45 graden moesten we marsen lopen en oefeningen doen met een scherfwerend vest aan en helm op. Dat viel niet mee.

Daarna gingen we naar onze uiteindelijk basis in Tarin Kowt. Elke dag verzorgde ik de zieken in het hospitaal. Ik kreeg slachtoffers van beschietingen, mensen met brandwonden en beenbreuken. Ik herinner me nog een man met zeven steekwonden.

Behalve Nederlandse patiënten verzorgde ik Amerikaanse en Australische militairen en vooral ook Afghaanse slachtoffers die doelwit waren van de Taliban. De Talibanstrijders plaatsten bijvoorbeeld explosieven in voertuigen, waardoor de hele boel explodeerde. Het aantal gewonden, juist ook onder de Afghaanse bevolking, was vaak enorm. Van de eerste raketinslag schrok ik wel. Ik zag niks, maar hoorde duidelijk de knal.

Het heeft enorm indruk op me gemaakt dat een onderofficier van ons kamp zelfmoord pleegde. Eerst hoorden we dat hij schotwonden had, de schoten bleken uiteindelijk met z’n eigen geweer gelost te zijn. De reden daarvoor weet ik niet. We hebben een ceremonie belegd waarop iedereen afscheid kon nemen voordat zijn lichaam naar Nederland werd teruggevlogen. Dan komt de dood even heel dichtbij.

Elke zaterdag belde ik naar huis, dat was gratis. Elke maandag kreeg ik post. Als ik het aantal pakketjes optel, is het een stapel tot aan het plafond. Ik kreeg snoep, ontbijtkoek, maar ook kinderkleertjes en beertjes om uit te delen aan de gewonde Afghaanse kinderen in ons hospitaal. Ook heb ik stapels kaarten gekregen van Magneetlezers. Geweldig bedankt daarvoor!”

Zie ook:
Met een touw gewonde van flat halen