Geplaatst: 2 dec 2006 00:05 - Gewijzigd: 2 dec 2006 00:05

Thuis in krottenwijk Kibera

De veertienjarige Naomi Kanga Chimera is geboren en getogen in de krottenwijk Kibera in Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Het is de vraag of ze er ooit weg komt. Alhoewel, ze wil graag arts worden.

Zo nu en dan klampt Naomi zich even ergens aan vast om op weg naar hun huis in de krottenwijk Kibera niet uit te glijden. Het heeft vannacht geregend en dan veranderen nogal wat paden tussen de huisjes in modderpoelen. Bestrating bestaat in deze wijk niet. In Kibera wonen niet minder dan 1 miljoen mensen onder erbarmelijke omstandigheden.

In hun huisje, een ruimte van ongeveer 4 bij 4 meter gaat Naomi op een bed zitten, Hier woont ze, met haar vader, vier broers en een nichtje. Haar moeder woont ergens op het platteland bij haar familie. Haar vader is niet thuis. Die werkt zeven dagen in een week, als huismeester ergens in Nairobi.

Veel kleinere gezinnen hebben maar een zo’n woonruimte, maar de familie Chimera heeft er twee; een paar paden verderop, zegt Naomi, hebben ze nog een soort slaapkamer.

Op de vraag hoe ze het leven in Kibera vindt, reageert Naomi enthousiast. Ze voelt zich hier duidelijk thuis. Zonder ook maar een moment te aarzelen, zegt ze: „Het is hier heel fijn”. Ze heeft veel vriendinnen, ze hebben altijd lekker eten en vooral: de mensen zijn hier zo goed voor elkaar. „Iedereen helpt hier een ander”.

Dat laatste is vaak hard nodig. Naomi weet precies wat haar vader verdient en wat er elke maand aan geld nodig is. Bijna de helft van het salaris gaat op aan huishuur, voor elke kamer moeten ze 1000 Keniase shilling betalen, en haar vader krijgt per maand niet meer dan 4500 shilling. Dat is maar zo’n 60 euro. Aan elektriciteit is het gezin 300 shilling in de maand kwijt. „Een emmer water is 2 bob”, zegt Naomi. Bob, dat is hun woord voor shilling. Eten voor een hele dag kost al gauw 200 bob.

Een flinke kostenpost is voor Naomi’s vader ook de school, ook al rekent die basisschool maar 1000 shilling per vier maanden. Ze kan zich niet voorstellen dat er kinderen zijn die een hekel aan school hebben. Zij zit er juist graag; ze ziet om zich heen dat veel kinderen overdag in de modder spelen, omdat er thuis geen geld voor school is. Ze werkt er hard, want hoe fijn ze het hier in Kibera ook vindt, ze wil er later zelf niet wonen. „Ik wil dokter worden, vooral omdat ik dan andere mensen kan helpen.” Naomi doet haar best om dit kalenderjaar de de basisschool af te ronden, want dan kan ze per 1 januari naar het voortgezet onderwijs.

Op de vraag wat ze, aan het eind van het gesprekje in hun huis, nog graag over haar leven hier kwijt wil, reageert ze met een verzoek: Ik wil per se naar het voortgezet onderwijs, anders kan ik geen dokter worden, maar mijn vader kan dat nooit betalen, omdat ik dan naar een soort kostschool moet en die kost 2500 shilling per maand. Daar zoek ik nu een sponsor voor. ”

Lees ook: Krottenwijk Kiberia; amper toekomst