Geacht Tweede Kamerlid,

Ik klim niet snel in de pen, maar nu voel ik me genoodzaakt u mijn zorgen toe te vertrouwen. Ik ben Henri (40), werkzaam als HR manager en getrouwd met Mirjam (36). Samen hebben we 4 kinderen: Jesse (15), Nynke (11), Yoëll (7) en Yntze (3). Een gewoon maar prachtig gezin!

Mirjam werkte jaren als tandartsassistente, maar na de geboorte van onze jongste hebben we bewust gekozen dat zij thuis de dagelijkse zorg voor haar rekening neemt. We merken dat het rust geeft dat als de andere kinderen thuiskomen, mama er is om ze te verwennen met een koekje, fris of een snoepje. Een mama die hun verhaal aanhoort, hen naar zwemles, gym en karate brengt en de kinderen helpt met typeles of tafels leren. Als ik thuiskom pakken we gezamenlijk de handschoen op. Beiden op onze eigen manier.

Denkend aan het Belastingplan zijn wij teleurgesteld en verdrietig. Waarom wordt een eenverdienersgezin tot zes keer zwaarder belast dan een tweeverdienersgezin? Waarom worden wij ‘gestraft’ voor het feit wij het thuis op een andere manier organiseren? Denkt u tijdens het debat over het Belastingplan s.v.p. even aan ons ‘gewone’ gezinnetje? En aan alle andere gezinnen die hun leven op deze manier hebben georganiseerd?

Veel sterkte en wijsheid toegewenst tijdens het debat! En een hartelijke groet, ook namens mijn vrouw en kinderen!

Henri van Koeveringe uit Goes

Geacht Tweede Kamerlid,

Tijdens de geboorte van mijn jongste dochter Marith kreeg mijn vrouw Laura een dubbele hersenbloeding. De radioloog gaf 3 procent overlevingskans en weigerde te speculeren over hoe zwaar gehandicapt zij eventueel zou wakker worden.

In wat voor een fantastisch land leven we! Marith is gezond en nu 7 jaar. Door geweldige zorg en volgens de neurochirurg niets minder dan een wonder mag ik elke ochtend wakker worden naast mijn vrouw! Ze mag zorgen voor mij en voor mijn kinderen. En ik mag voor haar zorgen!

Dat is wel nodig ook. Van buitenaf is niets te zien, behalve een litteken onder haar lange haar. Maar haar korte termijngeheugen werkt niet meer zoals het hoort. Als ze naar boven loopt om iets te doen, is ze halverwege de trap vergeten wat haar plan was. Ze werkt als vrijwilliger in een bejaardentehuis, maar wist wekenlang niet waar ze naartoe moest als ze daar eenmaal binnen was.

Hierdoor is het niet mogelijk deel te nemen aan het arbeidsproces zoals ze dat zelf wenst. Maar ook niet naar de wens van de regering en ons huidige belastingstelsel. Als eenverdiener betaal ik duizenden euro’s meer! Zoals u hopelijk duidelijk is geworden, heb ik niet eens een keuze. Ik zou graag mijn kinderen meer willen bieden, zoals een nieuwe fiets voor school en de juiste studie. Ik hoop dat u eenverdieners en tweeverdieners meer gelijk wilt behandelen. Want het verschil is nu wel erg groot.

Met vriendelijke groet,

Dennis van der Stelt uit Ridderkerk

Geacht Tweede Kamerlid,

Wij, Coenraad (44) en Ditske (41), zijn gezegend met 10 kinderen: Karolien (18), Aart (16), Arco (15), Willianne (14), Mariëlle (13), Jarno (11), Jaap-jan (9), Nadine (7), Aron (2) en Jurian (7 maanden).

Coenraad werkt twee dagen in de week als schoonmaker en drie dagen als conciërge op het Hoornbeeck college. Geen hoog inkomen, maar wat waren we blij met deze baan na 2,5 jaar ww. Ikzelf werk niet buitenshuis. Daar heb ik ook geen tijd voor. Want weet u wat het inhoudt om een 24-uurs “baan” te hebben als manager, schoonmaakster, wasvrouw, huiswerkbegeleider, kokkin, enzovoorts? Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan moest halen! Ja, ik heb een verzorgendediploma, maar dat komt wellicht later nog eens van pas.

Komt bij dat drie van onze kinderen een beperking hebben, dus dat vraagt extra zorg en tijd. Tijd die ik graag besteed aan mijn kinderen. Door er voor hen te zijn als ze uit school komen of ziek zijn. Tijd die je nooit kunt overdoen als je je kinderen uitbesteedt aan naschoolse opvang.

Financieel hebben we het niet makkelijk. We knopen alle eindjes aan elkaar. Maar het gaat. Alleen blijkt nu dat een eenverdiener tot zes keer meer belasting betaalt dan een tweeverdiener! Waarom? Worden we afgestraft omdat we onze gekregen kinderen graag zélf willen opvoeden? Ik hoop dat daar verandering in komt. Wij wensen u wijsheid en kracht van Boven toe bij uw werk. Met vriendelijke groet,

Ditske Verhagen uit Woudenberg

Geacht Tweede Kamerlid,

Graag voldoen wij aan het verzoek van de SGP om de eenverdieners een gezicht te geven. Wij zijn een jong gezin met twee kinderen en zijn respectievelijk 38, 34, 13 en 11 jaar oud. Helaas ben ik als moeder sinds 2006 bekend met de spierziekte ALS en als gevolg hiervan geheel invalide. Lopen, praten en spreken gaat niet meer en hand- en armfunctie zijn volledig uitgeschakeld. Communiceren gaat via de computer met oogbesturing. In deze zorgvolle omstandigheden worden we door toedoen van dit belastingbeleid dubbel getroffen. We voelen ons gevangen en in een onmogelijke positie geduwd. Want er zijn voor ons geen mogelijkheden om de keuze te kunnen maken als tweeverdiener verder te gaan.

Omdat wij en anderen gevangen zitten in dit systeem, doen we een dringende oproep aan de Tweede Kamer: DE SLEUTEL LIGT BIJ U, DENK OOK AAN ONS!

Hartelijke groeten,

Gerbrand en Petri, Gertrude & Gwendolyn Mulder uit Barneveld

Geacht Tweede Kamerlid,

Een actueel thema voor mijn man en mij: kunnen we verhuizen naar een woning waarin we als gezin nét wat meer ruimte hebben? U begrijpt, het draait uiteindelijk om het financiële plaatje.

Ik zal ons eerst even voorstellen. Ons gezin bestaat uit Arjan (39), Marilene (35), Boaz (14), Norah (12) en David (8). Sinds enige tijd woont onze pleegdochter van 4 jaar bij ons. Omdat Arjan een goede baan heeft en daar veel uren voor maakt hebben we gekozen om één kostwinner in ons gezin te hebben. Hij is een harde werker met een salaris waarvan we netjes kunnen rondkomen.

Verder zijn we van mening dat we niet op de wereld zijn gekomen om alleen voor ons zelf te zorgen, maar om ook voor de medemens van betekenis te zijn. Dit geven we handen en voeten door een pleegkind op te vangen en door vrijwilligerswerk te doen voor het Centrum voor Jeugd en Gezin. Mooi en nuttig werk, maar het telt niet mee als het om de euro’s gaat.

Dan maar een betaalde baan kiezen als moeder? Kinderen naar de opvang, want daar is toch een potje voor? En uiteraard geen pleegkind, want die heeft rust en regelmaat nodig en mag niet naar de opvang! Bovendien is er wekelijks een bezoekregeling elders in het land waar ik een halve dag aan kwijt ben. En dan hebben we nog de therapie, de bezoeken en gesprekken met de voogd.

Overigens vragen onze eigen kinderen -twee pubers en een hoogbegaafd jongetje- ook veel tijd en aandacht, die we met liefde en toewijding geven. Ons jongste mannetje rijden we elke dag 35 kilometer naar passend onderwijs omdat hij op regulier onderwijs niet tot leren en groeien kwam.

Ja inderdaad, het zijn eigen keuzes en we zouden niet anders willen en kunnen. We klagen niet zeker niet! We zijn dankbaar voor wat we samen kunnen doen: mijn man betaald, en ik vrijwillig. In onze ogen even waardevol.

En in uw ogen? En in de ogen van de regering? We pleiten bij u: behandel mensen die hetzelfde inkomen hebben als tweeverdieners maar ervoor kiezen om op een andere manier een bijdrage te leveren aan de samenleving niet als waardeloos!

Hartelijke groet, ook namens Arjan,

Marilene Ceelen

Geacht Tweede Kamerlid,

Ik ben Anita Dingemanse (31) en ben getrouwd met Arnold. Samen hebben we een zoontje van 1,5 jaar. En ik ben een eenverdiener.

Graag neem ik u mee terug in de tijd. Het is 2008; we zijn net getrouwd. Ik werk in de bejaardenzorg, mijn man in de bouw. De laatste tijd is hij moe. Zó moe dat hij in de pauzes in slaap valt.

Op een dag word ik gebeld: Arnold is van de steiger gevallen. De neuroloog vermoedt epilepsie. Er wordt gestart met medicijnen. De medicatie wordt aangepast, veranderd, verhoogd. Tot het mis gaat. Arnold gaat hard achteruit, kan zichzelf niet meer verzorgen, staart op de bank voor zich uit, weet niet meer wat hij met een vork moet doen, kan niet zelfstandig lopen. Een opname volgt. Alle medicatie wordt afgebouwd, hersenfilmpjes opnieuw bekeken. Conclusie: geen epilepsie.

Nu is het 2017. Niemand weet wat mijn man mankeert. Hij is uitbehandeld. Hij kan weer lopen, maar zijn geheugen is aangetast. Geen werkgever wil hem hebben, maar hij heeft geen recht op een uitkering. Geen enkele, er is zelfs een rechtszaak over geweest.

En dus werk ik. Als hoofdassistent in een huisartsenpraktijk. Ik geef leiding aan een team en draai zelf spreekuren. Daarnaast werk ik op een huisartsenpost. Verantwoordelijk werk. De keuzes die ik maak, zijn soms keuzes van leven of dood. Ik heb werkweken van meer dan 40 uur. Regelmatig werk ik van 08.00 uur tot 17.00 uur in de praktijk en dan van 17.45 tot 23.00 uur op de huisartsenpost. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik geen keus heb: anders kunnen we niet rondkomen.

Toevallig kreeg ik zaterdag een brief van de belastingdienst. Mijn zorgtoeslag over 2016 is 0 euro. Net als mijn kindgebonden budget en mijn huurtoeslag. Ik voel me soms echt gestraft in plaats van gesteund. Ik werk echt heel hard, zet me voor 100 procent in voor alle patiënten. Daarnaast zorg ik voor mijn man, mijn zoon, mijn huishouden. Ik ben soms zó moe, weet u, moe van alle zorgen!

Tegelijk zijn wij dankbaar. Het is uniek dat Arnold er altijd voor ons zoontje is. Maar het is voor ons gezin wel een hoge prijs. Waarom moet ik zo hard werken in mijn eentje en moet ik zoveel belasting betalen terwijl ik het geld nodig heb om mijn gezin te onderhouden?

Ik hoop dat iets voor mij kunt betekenen, zodat mijn lasten iets verlicht worden. Ik wens u veel zegen toe in uw werk. Uiteraard volgen we het debat!

Een hartelijke groet,

Anita Dingemanse