Waarschijnlijk heeft u wel iets meegekregen van het rapport ”Grenzeloze Verzorgingsstaat”. Het gaf wat rumoer. Zo schrok de Universiteit van Amsterdam dusdanig van de uitkomsten, dat die er helemaal niets meer mee te maken wil hebben.

De cijfers liegen er dan ook niet om. Zo becijferden de wetenschappers op basis van CBS-statistieken dat er een fors prijskaartje hangt aan immigratie. Je kunt zelfs alle gasbaten wegstrepen tegen de netto kosten van immigratie, die de afgelopen kwarteeuw opliepen tot 400 miljard euro. Gaan we op dezelfde voet verder, dan wordt de verzorgingsstaat op termijn onbetaalbaar.

Dat zijn harde conclusies gebaseerd op harde cijfers, maar dat botst met zachte waarden als empathie en medemenselijkheid. Daar komt bij dat het onderzoek deels is gefinancierd door Forum voor Democratie. In de ogen van veel mensen die niets van die partij willen weten, deugt het rapport daarmee automatisch niet.

Zelf ben ik voorstander van een eerlijke en open discussie over elk onderwerp, zolang die maar gestoeld is op cijfers en betrouwbare statistieken. Tijdens mijn lange loopbaan als journalist heb ik echter meermalen meegemaakt dat rapporten met een onwelgevallige uitkomst in een diepe la verdwenen. Blijkbaar heeft de gedachte postgevat dat problemen vanzelf weggaan wanneer je ze maar lang genoeg negeert.

Zo is het taboe om serieus onderzoek te doen naar het verband tussen immigratie en criminaliteit. Er zijn sterke aanwijzingen dat die relatie bestaat, maar er mag niet over worden gesproken en het is niet eenvoudig terug te vinden in de statistieken. Wie het onderwerp aankaart, heet al snel een populist of wordt voor racist uitgemaakt

Precies hetzelfde geldt voor het woningtekort. Met een gemiddeld netto migratieoverschot van ongeveer 100.000 personen per jaar –in het afgelopen coronajaar waren het er 70.000– ben je niet alleen huizen aan het bouwen voor woningzoekenden die al jaren op een wachtlijst staan, maar ook voor nieuwkomers. Je kunt je zelfs afvragen of daar wel tegenop te bouwen valt. Het zou in elk geval moeten leiden tot een debat over de vraag wat dat in de praktijk precies betekent voor een klein, dichtbevolkt land.

Die taboesfeer verklaart waarom maar liefst drie van de vier auteurs van het rapport met emeritaat zijn. Wie een baan heeft in overheidsdienst, durft zich vaak niet uit te spreken over bepaalde onderwerpen. Goed voorbeeld is demograaf Jan Latten die pas na zijn dienstverband bij het CBS regelmatig durft te publiceren over de keerzijden van overbevolking en immigratie.

De politiek vermijdt het aankaarten van bepaalde onderwerpen om extreem-rechts niet in de kaart te spelen. Ironisch genoeg is dat, via een omweg, precies wat er dreigt te gebeuren. Wanneer je problemen maar lang genoeg bagatelliseert, wegwuift of onder het tapijt schuift, ondermijn je op termijn het vertrouwen in de politiek. En drijf je mensen in de armen van diezelfde extreem-rechtse partijen.

De auteur is publicist. Voor eerdere columns zie rd.nl/hormann. Reageren? hormann@refdag.nl