Dat blijkt uit berekeningen die Dries Mulder van Vos & Steehouwer Belastingadviseurs uit Geldermalsen maakte voor het Reformatorisch Dagblad.

Uit die cijfers blijkt dat een eenverdiener met een huurwoning en twee kinderen die zijn loon ziet stijgen van 20.000 naar 31.000 euro er niet op vooruit gaat, maar onder de streep 35 euro inlevert. Omgekeerd ziet een eenverdiener die 31.000 euro verdient en besluit zijn arbeidsinzet terug te schalen naar 20.000 euro zijn inkomen dus niet dalen, maar stijgen.

De cijfers laten ook zien dat de modale eenverdiener (opnieuw met huurhuis en twee kinderen) die besluit in plaats van fulltime voor 40.000 euro nog slechts halve dagen te gaan werken, weliswaar zijn brutoloon met 20.000 ziet terugvallen, maar dat de schade netto met 3961 euro relatief meevalt.

De oorzaak is dat een belangrijk deel van het inkomen nu niet langer wordt wegbelast en er tegelijk een wereld aan toeslagen voor de eenverdiener opengaat. Ontving het eenverdienersgezin met een loon van 40.000 euro nog 492 euro per jaar aan toeslagen (zorg-, huurtoeslag en kindgebonden budget), bij een loon van 20.000 euro is dat 7548 euro.

Uit de cijfers blijkt verder dat de eenverdiener van iedere extra 1000 euro die hij verdient (op het inkomenstraject van 21.000 tot 31.000 euro) onder de streep slechts enkele tientjes tot honderd euro overhoudt: een belastingdruk van ruim 90 procent. Ter vergelijking: onder de 20.000 euro bedraagt die ”marginale belastingdruk” 8,9 procent; boven de 31.000 euro is dat 58 procent.

Anders dan tweeverdieners kunnen eenverdieners niet profiteren van de vele heffingskortingen die er ziijn om het tweeverdienerschap te stimuleren. Daardoor kan in een tweeverdienersgezin met kinderen de minstverdienende partner zijn of haar inkomen geheel belastingvrij opvoeren tot ongeveer 20.000 euro.

Eenverdieners hebben wel de lasten van het fiscale stelsel, maar niet de lusten, stelt SGP-Kamerlid Dijkgraaf, die naar aanleiding van de berekeningen opheldering gaat vragen bij staatssecretaris Wiebes van Financiën. „Dit maakt duidelijk dat het beleid volstrekt doorschiet. Een in een huurwoning wonende eenverdiener die erin slaagt zijn inkomen te verhogen van 20.000 naar 31.000 euro gaat er op achteruit. Dat komt door alle inkomensafhankelijke regelingen en de zware belasting van eenverdieners. Dit moet stoppen.”

Volgens de SGP’er ondermijnt de belastingdruk de motivatie voor mensen om te investeren in zichzelf. „Belastingheffing is noodzakelijk om de overheidsuitgaven te financieren. Maar als het verwordt tot een systeem waarbij je soms méér inlevert dan je verdient, dan is de rechtvaardiging in discussie. Het individualistische emancipatorische beleid van diverse regeringen heeft geresulteerd in de culminatie van deze regelingen. Het wordt tijd dat hier een einde aan komt.”

Het geeft volgens Dijkgraaf te denken dat een kabinet waar de VVD inzit –een partij die permanent campagne voert onder de noemer ”Werken moet lonen”– tot zulke resultaten leidt. „Je mag toch verwachten dat óók de VVD vindt dat de eenverdiener haar brood waardig is? Wij zullen het kabinet hierop aanspreken.”

De SGP meldde vanmorgen ook opnieuw Kamervragen aan Wiebes te zullen stellen over het feit dat eenverdieners tot wel vijf keer zoveel belasting betalen als tweeverdieners met hetzelfde gezinsinkomen. Volgens Dijkgraaf heeft de VVD-bewindsman zich in zijn vorige week verschenen Kamerbrief schuldig gemaakt aan „creatief rekenen.” Hierin stelde hij dat een eenverdienershuishouden met 36.000 euro inkomen niet moet worden vergeleken met een tweeverdienershuishouden met twee keer 18.000 euro, maar met een tweeverdienersgezin waar 72.000 euro wordt verdiend. Dijkgraaf: „Wiebes stelt dat hij uitgaat van twee individuen met een gelijk inkomen, maar rekent vervolgens met verschillende inkomens. Ook rekent hij de eigen bijdrage van de kinderopvang ineens als belasting door. Blijkbaar wordt alles op alles gezet om het belastingsysteem niet eerlijker te hoeven maken.”