„Het lijkt erop dat vooral buitenlanders getroffen zijn”, zegt Naomi, doelend op de mensen die voorbijschuiven aan de kledingtafel. Inderdaad zijn daar Roemenen, Albanezen en Afrikanen bij, die vooral werkzaam waren in de bouw. Toch is ruim de helft van de bezoekers Griek, nauwelijks herkenbaar door achterstallig kappersbezoek en armoedige outfits.

„Jazeker!” antwoord ik Naomi, „Iedereen hier heeft de crisis aan den lijve ondervonden.” De meeste medewerkers bij deze actie zijn helemaal of gedeeltelijk werkloos.” Naomi kijkt bedenkelijk. „Als ik door de stad loop, zie ik mensen koffiedrinken, winkelen, er rijden auto’s...”

Na afloop loop ik mee met Naomi, die de jachthaven van Piraeus even wil bekijken. Ik vertel haar dat de echte armoede vooral verborgen blijft. Dat de werklozen geen reden hebben om in een bus of metro te stappen. Dat je aan iemand die op straat loopt niet ziet of zijn bankrekening leeg is en of thuis de stroom is afgesloten. Dat armoede veelal leidt tot isolatie en depressie.

„En hoe heeft de crisis jou dan geraakt?” vraagt ze nog steeds sceptisch. „Kijk”, antwoord ik, „met mij gaat het goed.” De schuldencrisis blijft toch iets waar we naar buiten toe liever niet over uitweiden. Al doen we dat als Grieken en Griekenland­bewoners onder elkaar wel.

„Ons inkomen is sterk verminderd en we worden steeds zwaarder belast”, vertel ik Naomi. „Dat betekent dat we een hoop dingen hebben moeten afschaffen.” Ze knikt. „Ik heb bijvoorbeeld geen auto meer.” „En je man heeft wel een auto?” Nee, mijn man heeft ook geen auto. „Waarom dan niet?” vraagt ze, nu met verschrikte ogen. „Te duur”, zeg ik, verbaasd dat juist dit haar zo dramatisch lijkt. Er zijn hier veel ergere dingen aan de hand, zoals mensen die buiten de zorg vallen en een hele jonge generatie zonder toekomst en met een hoog zelfmoordcijfer.

Ik vraag Naomi of ze niet bang was om naar Athene te komen. Er wordt van alles beweerd in de buitenlandse media. Zo zou je geen geld kunnen opnemen, de supermarkten zouden ineens leeg kunnen raken en meer onwaarheden die toeristen afschrikken. Daar moet Naomi hartelijk om lachen: „Ik ben nooit bang geweest!” Ze is ook bij de demonstaties tegen de bezuinigingspolitiek gaan kijken, de afgelopen dagen op het Syntagmaplein.

Naomi vertrekt haastig en op de terugweg naar huis bekijk ik de krantenkoppen bij de kiosk. Er wordt nog steeds onderhandeld door de Griekse regering in Brussel, zie ik op de voorpagina’s. Een nieuwe bezuinigingsronde van 8 miljard euro hangt ons boven het hoofd. Het voorstel van de Griekse regering om hierbij ook de rijkste bevolkingslaag zwaarder te belasten, werd door het IMF van tafel geveegd. Het zou niet goed zijn voor de ontwikkeling van de economie.

Intussen heeft het Griekse volk het helemaal gehad, met de besluiteloosheid in Brussel. Velen denken dat de onderhandelingen een spel zijn, een theaterstuk. De besluiten zouden allang vastliggen. „Laat de bom maar barsten”, hoor ik om me heen. „Het volk zal uiteindelijk toch overal voor opdraaien!”

serie 
Grieks dagboek

Geertje Spiliotopoulou, afkomstig uit Nederland, is getrouwd met Vassilis en woont in Griekenland. Ze hebben een zoon en een dochter.