Brieven schrijven is de meest geijkte methode om een baan te bemachtigen, maar die levert amper een sollicitatiegesprek op. Dan is er ook nog de woordkeus. In mijn eerste brieven verkocht ik mezelf onbeholpen als enthousiast. Fout, helemaal fout. Bijvoeglijke naamwoorden zijn een afknapper. Wie is niet enthousiast, nauwkeurig of klantvriendelijk?

Ik moet onwillekeurig denken aan de novelle ”Kaas” van Willem Elsschot. De klerk Frans Laarmans stort zich in een onge- wis handelsavontuur. Zijn kaas- onderneming Gafpa lijdt al spoedig een kwakkelend bestaan.

Het boek trok mijn aandacht vanwege Laarmans’ communica- tietechnieken om de ronde zui- velproducten aan de man te brengen. Achteloos en scherpzinnig maakt hij gebruik van een dosis krachtige nietszeggendheid. Het doel van zijn be- drijf verdwijnt in mist bij het spellen van de bedrijfsnaam: General Antwerp Feeding Products Association. Met oppervlakkige oneliners, voor meerdere uitleg vatbaar, wurmt hij zich in de hogere kringen van Antwerpen. Maar eigenlijk vindt hij zichzelf een onbetekenend sujet: „En niemand die weet dat Fransje Laarmans erachter zit, behalve mijn gezin, mijn broer en mijn vriend Van Schoonbeke.”

Ook ik raak doorkneed in krachtige nietszeggendheid. Tegenwoordig heb ik een passie voor kwaliteitsversterking, sta ik garant voor sprankelende productie en voel ik me solidair met zwakkeren in de samenleving.

Ten slotte staar ik tevreden naar het resultaat. Zonder mijn kennis buitensporig aan te dikken, zie ik hoeveel kwaliteiten ik in huis heb. En niemand die weet dat een gewoon mens erachter zit. Wie zou mij niet willen hebben? Maar de werkgever overtuigen van mijn bekwaamheid is lastiger dan mezelf. De druk op de verzendknop van de e-mail is het startsein voor het koesteren van de hoop dat de werkgever mijn brief uit de stapel van 100 of 200 exemplaren zal trekken.

Dit is het tweede deel in een serie over werkloosheid. De schrijver is als starter op de arbeidsmarkt op zoek naar een baan.