Het is 1973. Grondlegger Johannes Vermeulen van de gelijknamige trappenfabriek gruwt al sinds de oprichting van zijn bedrijf in 1933 van boekhouden. Hij praat liever met zijn accountant over de Bijbel dan een analyse aan te horen over de jaarcijfers. Achter hem hangt naast het portret van koningin Juliana de spreuk ”Zo God uw huis niet bouwt, vergeefs is al uw arbeid”.

De jonge accountant Johan Verberg zit tijdens het betoog van Vermeulen op hete kolen omdat hij alle zeilen moet bijzetten om de administratie enigszins op orde te krijgen. „Met de bedragen die u nu aan ons accountantskantoor betaalt, kunt u mij in dienst nemen.” Als de gereformeerde Vermeulen dat hoort, twijfelt hij niet lang en neemt de katholieke Verberg in dienst.

Inmiddels werkt de voormalige accountant al 32 jaar bij het familiebedrijf, nu als directeur. „Nooit heb ik spijt gehad. Nu mijn pensioendatum nadert, stellen ze mij bijvoorbeeld de vraag wat ik wil. Ik moet niets.” Verberg geeft leiding aan tien nazaten van de grondlegger.

De 59-jarige directeur weet direct een hoogtepunt uit de afgelopen jaren. „Tijdens de economische crisis van begin jaren tachtig hadden we een negatief eigen vermogen. De toenmalige directeur, Koos Vermeulen, zei tegen mij: „Ik wil zonder bank gaan werken.” Ik hield dat voor onmogelijk. Het is toch gelukt, we financieren nu alles zelf.”

In de showroom -een lift is nergens te bekennen- wemelt het van trappen: links- en rechtsdraaiend, modern en klassiek. Verberg legt een leek in korte tijd de geheimen van een trap uit. Zo rusten de treden van een rechtsdraaiende trap aan de rechterkant in de spil en links in de boom. „Het is moeilijk als de boom eerst naar binnen en dan naar buiten buigt.”

Handwerk verdwijnt langzaam. „We stoppen nu alle gegevens in een machine en er rolt een complete trap uit. Alleen bij bijzondere exemplaren komt veel handwerk kijken. Enkele werknemers beheersen het ambacht nog en proberen het over te dragen op de jongeren.”

Ondanks het gebruik van machines is een trap geen massaproduct, in tegenstelling tot enkele jaren geleden. „Toen leverden we bijvoorbeeld 1000 linksdraaiende trappen voor een aannemer in Halsteren. Dat gebeurt nu niet meer. Met een serie van twintig zijn we al blij.”

Verberg hoeft niet lang na te denken om enkele bijzondere projecten te noemen. „De trap in het golfclubgebouw van de Efteling komt bij ons vandaan. Verder hebben we 500 stalen trappen geleverd voor het bungalowpark Port Zélande.”

Vermeulen boekt jaarlijks een omzet van 12,5 miljoen euro. Houten trappen nemen tweederde van de inkomsten voor hun rekening, de rest komt binnen door de verkoop van stalen exemplaren. De prijzen variëren van 1000 tot vele tienduizenden euro’s. De 110 werknemers produceren en monteren 55 tot 60 exemplaren per dag.

De trap wordt vaak als sluitstuk van de begroting gezien. „Aannemers zien ons product vooral als een middel om boven te komen. Door bijvoorbeeld de trapopening groter te maken, ontstaan veel meer mogelijkheden. Ik kom soms in prachtige bungalows en dan staat daar zo’n simpel trapje. Dat is toch jammer?”

Verberg pleit bij zijn afnemers om de trap op te nemen in de optielijst van een nieuwbouwwoning. „Vergelijk het met een keuken. Kopers kunnen dikwijls kiezen uit verschillende mogelijkheden. Wij hopen dat de trap dezelfde status krijgt.”

De omzet krijgt een impuls uit een andere hoek. Met de invoering van een nieuw Bouwbesluit per 1 juli 2002 moeten trappen voldoen aan strengere voorwaarden. In de praktijk betekent dit drie extra treden, die samen met de overige dertien treden ook nog eens 3,5 centimeter breder zijn. Oftewel, de trap moet uit veiligheidsoverwegingen ’luier’ zijn.

Verberg -„ja, ik ben wel eens van de trap gevallen”- spint garen bij deze wetswijziging. De fabrikant verbruikt meer hout en arbeidsuren voor hetzelfde product. „Onze opbrengsten stijgen met 30 tot 40 procent door een simpel regeltje van de overheid.”