Dit artikel is partnercontent.
Gaven in een groene wasmand
Drie mannen. Ze waren zondagmorgen vroeg opgestaan om op tijd te zijn voor de kerkdienst van 8.00 uur. Dat moest wel, want ze hadden beloofd een muzikale bijdrage te leveren. En het was een paar uur lopen. De dominee zou preken over de barmhartige Samaritaan en zij zouden een zelfgemaakt lied zingen met als refrein ”Wie is mijn naaste?”
Vlak voor de preek begon, kwam het trio naar voren. De drie mannen gingen bij een grote, groene wasmand staan. Voordat ze hun lied inzetten, stemden ze eerst hun stemmen op elkaar af. Toen begonnen ze. Steeds luider en enthousiaster rolden de woorden uit hun mond, totdat ik kippenvel kreeg. Verstaan kon ik het allemaal niet, begrijpen wel: barmhartigheid is noodzakelijk om de vrede te bewaren. Zonder barmhartigheid geen mededogen.
Altijd klaarstaan
Voor veel mensen in het rijke westen is de term ”barmhartigheid” moeilijk te begrijpen. Zij willen een kennis of vriend best eens helpen, maar altíjd voor iemand klaarstaan, nee, dat niet. In Malawi is dat de normaalste zaak van de wereld. Heeft iemand pech onderweg, mist een buurvrouw zout, zijn er ouderen die troost en bemoediging nodig hebben, dan ga je naar hen toe. Je helpt hen en vertelt hun meteen over de liefde van God.
Na het lied van het trio preekte de dominee over de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Hij gebruikte woorden die het hart van de gemeenteleden raakten. Ze stonden op om te zingen en in hun handen te klappen. Omzien naar elkaar, het lijkt Malawiërs in het bloed te zitten. Ze staan altijd klaar voor de ander, ook als dat betekent dat je niets voor jezelf overhoudt. Niet geven is geen optie. De Bijbelse opdracht om tienden te geven, proberen ze stipt te gehoorzamen. Helaas is tien procent van niks ook niks…
Weggevallen zorg
De armoede heeft niet alleen honger van het individu tot gevolg, ook de kerken lijden eronder. Als gemeenteleden niets hebben om te geven, ontvangen predikanten geen traktement en missionaire ziekenhuizen geen medicijnen en voedsel. De gevolgen daarvan kan ik amper beschrijven. Moeders met pasgeboren baby’s liggen in ziekenhuisgangen op de grond en kwijnen weg. Moet ik verdergaan? De medische zorg is bijna compleet weggevallen en dat terwijl inwoners in heel Malawi het verschrikkelijk moeilijk hebben.
Na de dienst sprak ik kort met de drie zangers. Nog steeds waren ze blij, nog steeds waren ze vol van de preek. Enthousiast keken ze naar de wasmand bij de preekstoel, waarin kerkgangers, ondanks hun schrijnende armoede, collectegaven voor hun naaste hadden geworpen (zie foto).
Wie is mijn naaste? Het is een eeuwenoude vraag. Wat mij betreft is hij ook al eeuwen geleden beantwoord. Door Jezus Zelf. In de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Je naaste is degene die je onderweg tegenkomt. Vandaag breng ik Malawiërs op uw weg. Zij klagen hun ellende bij God. Hij neigt Zijn oor en vraagt Zijn discipelen –ons?– of wij willen helpen. Geef aan onze broeders en zusters in Malawi. Dat zou een verhoring van hun gebed betekenen.