OpinieCommentaar
Schaamteloos graaien uit het potje voor de allerarmsten is kwalijk
Ontwikkelingshulp staat onder druk, en stevig ook. Niet alleen omdat de Verenigde Staten fors het mes in de uitgaven zetten, in Europa en Nederland gebeurt hetzelfde. En dat is een kwalijke ontwikkeling, die ten koste gaat van de allerarmsten.
Hoofdredactie
De Amerikaanse hulporganisatie USAID wordt grondig gereorganiseerd. Gevolg: het hulpbudget wordt gekort met tientallen miljarden op jaarbasis. Honderden medewerkers staan inmiddels op straat en projecten in derdewereldlanden liggen stil.
Ook in Nederland staan er flinke bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking voor de deur. In de formatie kwamen PVV, VVD, NSC en BBB overeen om vanaf 2027 jaarlijks 2,4 miljard euro te bezuinigen op het hulpbudget. De internationaal afgesproken norm dat 0,7 procent van het nationaal inkomen naar ontwikkelingssamenwerking hoort te gaan, wordt daarmee losgelaten. Nu de Voorjaarsnota binnenkort door de Kamers moet worden vastgesteld, wordt er door rechtse partijen opnieuw gewezen naar het hulpbudget. „Zoek de dekking voor het gat in de begroting maar in minder ontwikkelingshulp!” zei PVV-leider Wilders vorige week op X. Alsof je schaamteloos kunt graaien uit het potje geld voor de allerarmsten om je eigen tekorten op te vullen.
Stel, je hebt wekelijks 100 euro te besteden en hebt besloten daarvan 70 cent te doneren aan hulp aan de verre naasten. Helaas stijgen de kosten voor boodschappen iets. Koop je dan een zak chips minder of ga je korten op die 70 cent? Die laatste optie toelaten in je overwegingen is al veelzeggend en beschamend.
Zijn er dan geen redenen om kritisch te zijn op ontwikkelingssamenwerking? Ja, de vraag naar de effectiviteit ervan mag steeds gesteld blijven worden. En de kritiek op de Nederlandse doelen van het ontwikkelingsbeleid rond seksualiteit, abortus en gender was terecht.
Maar die legitimeren niet het drastisch snoeien in de hulpbudgetten, zoals de VS doen en in Nederland dreigt. Want dat raakt direct de kwetsbaarsten in hun eerste levensbehoeften. In het Reformatorisch Dagblad van zaterdag laat Edwin Visser van de christelijke hulporganisatie ZOA dat concreet zien: „In Tigray, een regio in Ethiopië, stonden we op het punt aan 4000 boeren zaad uit te delen. Dat lag al in de opslag, maar we mogen het niet meer distribueren. Geen zaad betekent geen oogst en dat leidt tot meer honger en armoede.”
Cynisch is het tegelijk wel dat de ongekende reorganisatie van USAID wordt uitgevoerd door de rijkste man ter wereld, Elon Musk, die grofweg evenveel miljarden aan vermogen bezit als het aantal gram rijstkorrels dat de armste op deze wereld dagelijks te eten heeft.
Het is daarom terecht dat het CDA en de SGP bij de begrotingsbehandeling van Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp (BHO) medio december aan het kabinet een winstwaarschuwing hebben gegeven voor volgend jaar. Waarden van barmhartigheid en omzien naar naasten zijn immers geen hobbyprojecten voor het geval er nog wat geld te verdelen is, maar horen bij de kern van een beschaving, en zeker van een die joods-christelijke wortels heeft.