Premier Dick Schoof heeft in zijn nog niet al te lange loopbaan als minister-president al het nodige moeten doorstaan. Eind augustus maakte hij mee dat een beraad waarin de eerste begroting van zijn kabinet nog even moest worden afgetikt plots uitgroeide tot een heuse marathonsessie. Er ontstonden die nacht grote spanningen tussen VVD en NSC.
In de begroting van VVD-minister Heinen gingen uitkeringsgerechtigden er minder op vooruit dan NSC-voorman Pieter Omtzigt had gewild. De NSC-ministers wilden daarmee instemmen. Omtzigt raakte echter langdurig van de kook en gaf zich pas gewonnen nadat hij door Geert Wilders was gekalmeerd.
Begin november verloor Schoof plotseling zijn staatssecretaris voor Fiscaliteit, Folkert Idsinga. De NSC’er toonde zich gepikeerd omdat de PVV, nota bene een van de coalitiepartners, zich aansloot bij een groep oppositiepartijen die hem wilden dwingen openheid te geven over zijn aandelenpakket. Volgens ingewijden was ook de verstandhouding tussen Idsinga en Heinen niet al te best. Zo zou Heinen hebben geklaagd dat Idsinga hem maar mondjesmaat had gemeld hoe breed de bezwaren over de voorgenomen btw-verhoging in de Tweede Kamer leefden.
Wie ja zegt tegen Wilders weet wat hij over zich afroept
Mede daardoor moest Heinen na Idsinga’s vertrek in allerijl aan de bak en bereikte hij nog maar net op tijd een compromis met de oppositiepartijen CDA, SGP en CU.
Tijdens de ministerraad van afgelopen vrijdag sloeg de vlam weer in de pan. Nadat NSC-staatssecretaris Nora Achahbar had aangekondigd te willen opstappen, achtten de NSC’ers in het kabinet een uitgebreide evaluatie van de ministerraad die eerder die week was gehouden op zijn plaats. Daarin zouden bewindslieden van PVV, VVD en BBB in krasse bewoordingen hebben teruggeblikt op het oplaaiende antisemitisme, zoals dat de donderdag daarvoor in Amsterdam tot uiting was gekomen.
Pas nadat Schoof had verklaard dat de bewindslieden en de partijleiders er alle vertrouwen in hadden „dat er in de fracties en in het kabinet geen sprake was of is van racisme” kon de nazit worden afgerond.
Zeker na vrijdag is het onmiskenbaar dat de bestuurbaarheid van het land te lijden heeft onder de onderlinge verhoudingen tussen PVV, VVD, NSC en BBB. Die zijn complex, waarbij ook NSC zich steeds vaker negatief onderscheidt. Nu eens met emotioneel gedrag van Omtzigt, dan weer met bewindslieden die er al wel heel snel spijt van hebben dat ze zich beschikbaar hebben gesteld. En dat terwijl de partij in de campagne steeds beloofde een toevluchtsoord te willen zijn voor kiezers die hun buik vol hadden van een niet-presterend landsbestuur.
NSC klaagt nu steen en been over de PVV. Dat is een zwaktebod. Wie ja zegt tegen Wilders weet wat hij over zich afroept. Het wordt tijd dat de partij gaat besturen. En laat zien dat de overwinning die zij in november boekte niet alleen voortkwam uit een hype.
