Veere was de derde plaats die het koningspaar aandeed tijdens het streekbezoek aan Walcheren, en er volgden er nog twee. „Dank voor uw openheid, uw betrokkenheid”, zegt de Zeeuwse commissaris van de Koning, Polman, in zijn dankwoord in een strandpaviljoen bij Domburg.

Zojuist zijn koning en koningin over een pad tussen de badgasten door richting zee gewandeld. Kinderen uit Aagtekerke weten de aandacht van de gasten te trekken door het Wilhelmus te zingen en met een blauw bord te zwaaien: „Mogen we met u op de foto?” Ja, dat mag.

Vertrouwen

Zowel in Veere als in Domburg is publiek massaal aanwezig. In de andere plaatsen is het rustiger. Zoals bij de start in Vlissingen, in het Scheldekwartier. Een timmerfabriek is er omgebouwd tot hotel, de machinefabriek van de scheepswerf staat nog leeg. In de immense hal is een tafel neergezet en gaat het koningspaar in gesprek over de ontwikkeling van het stadsdeel. Terwijl buiten de zon de hele dag uitbundig schijnt, gaat het binnen toch even over de donkere wolken die boven Vlissingen hingen toen de komst van de marinierskazerne niet doorging. Het vertrouwen in de rijksoverheid herstellen, dat was volgens burgemeester Van den Tillaar het belangrijkste doel van de maatregelen waarmee de stad compensatie kreeg.

Het gaat nog even over de komst van een tweede kerncentrale. En over jongeren die na hun studie best terug naar Zeeland zouden willen, als daar aantrekkelijk werk voor hen is.

Tijd om verder te gaan: langs het kanaal richting Middelburg, naar het Joint Research Center. Studenten vertellen er over hun onderzoek. Foto’s van wateroverlast in Dordrecht, New Orleans en Bangkok laten de gevolgen van de zeespiegelstijging zien. „Oplossing: pompen (of verzuipen)”, zeggen grote letters op een scherm. Handig als dat pompen tegelijk ook energie oplevert. Daarop richt het onderzoek van de studenten zich. Het koningspaar heeft alle gesprekken van deze dag grondig voorbereid en stelt gerichte vragen.

Beeld en beker

Op naar Veere. Daar is het druk, want er is markt. Nietsvermoedende toeristen likken aan een ijsje als opeens drie donkerblauwe bussen vlak voor hen langsschuiven: koningspaar, gevolg en pers.

Eerst stappen de gasten Museum de Schotse Huizen binnen, voor uitleg over de zeven stadhuisbeelden, meer dan 500 jaar oud. En over de zeven nieuwe beelden die in de maak zijn. Het worden kopieën van de oorspronkelijke sculpturen. Geen frivoliteiten zoals een engel met een mobieltje, zoals op de Sint-Jan in ’s-Hertogenbosch, concludeert de koning.

Eenmaal weer buiten is de loopafstand naar het stadhuis maar kort, maar eerst is er tijd voor ontmoeting met het publiek: een hand hier, een zwaai daar, een high five met een kind, een gesprekje met een man en vrouw in klederdracht.

Hoog op het bordes wacht de vergulde zilveren beker, in de zestiende eeuw in opdracht van keizer Karel V gemaakt en door Maximiliaan van Bourgondië aan de stad Veere geschonken. Burgemeester Van Doesburg-Schouwenaar vertelt over Willem van Oranje, Vader des vaderlands, die het markiezaat van Veere en Vlissingen kocht. Aan die strategische zet danken zijn nazaten een van hun titels. Koningin Juliana dronk uit de beker van Maximiliaan, koningin Beatrix ook. Nu is het de beurt aan koning Willem-Alexander. Hij tilt het deksel eraf –zwaar–, kijkt in de beker –„vol!”– en drinkt: „Op het welvaren van Veere!”

Het is niet de eerste keer dat hij de beker aan zijn lippen zet: dat gebeurde bij het 700-jarig bestaan van Veere in 1996 ook. Maar nu wel voor het eerst als koning.

Zoet water

Na een snelle lunch gaat de stoet verder. Door Gapinge, waar kennelijk niet op hoog bezoek wordt gerekend: er staat geen mens langs de weg. Het is helder weer; in de verte steekt de Middelburgse Lange Jan donker af tegen de lucht, en verderop de Westkapelse vuurtoren.

Even buiten Serooskerke staat Jos Westerbeke naast een groot zoetwaterbassin klaar om te vertellen hoe hij hier het afvalwater en opgevangen regenwater van zijn camping zuivert en opslaat. Dijkgraaf Poppelaars zegt dat de droge zomers –sinds 2018– Zeeland met de neus op de feiten hebben gedrukt: de provincie heeft geen zoetwaterrivieren; daarom wordt druk nagedacht over opslag van regenwater.

Contrast

De tocht over mooi Walcheren gaat verder. Langs Serooskerke. Door Grijpskerke. Bij aannemer Minderhoud in Aagtekerke lopen drie personeelsleden naar buiten om het koningspaar toe te zwaaien. Toch nog publiek.

Nieuws in beeld

Uitleg in de Schotse Huizen in Veere. beeld RD

Langs de haven van Veere. beeld ANP, Robin van Lonkhuijsen

Jos Westerbeke geeft uitleg bij zijn zoetwaterbassin bij Serooskerke. beeld RD

Poseren op het strand bij Domburg. beeld ANP, Robin van Lonkhuijsen

In Domburg is het des te drukker, op het duin en op het strand. Het is een wat potsierlijk gezicht, gezelschap Strak-in-’t-pak tussen de minder volledig geklede badgasten door. „Oranje boven!” galmt het langs de waterkant. „Leve het koningspaar!”

Koning en koningin willen wel even poseren; een man in zwembroek draaft nog even achter hen langs. Boven zee houdt een politiedrone een oogje in het zeil.

In het strandpaviljoen wachten weer gesprekken. Buiten zijn zon, zee en zand, binnen gaat het over toerisme, leefbaarheid, sport en nog wat zaken meer. De deuren moeten dicht, want het geschreeuw naar „Máximaaa!” leidt alleen maar af.

Tot slot blikt het koningspaar met delegaties uit alle bezochte plaatsen nog even terug op de dag. Vakantiegangers uit Genemuiden proberen een glimp op te vangen van de vorstelijke gasten. Als de koning en de koningin even later het duin weer overgaan, wacht hun een woud aan mobieltjes. Daarachter gaan hun onderdanen schuil.

Het bezoek is uitgelopen, maar tijd om even een paar kindertekeningen in ontvangst te nemen, is er nog wel. Als laatste herinnering aan gastvrij Walcheren.