Ansar Allah. De Helpers van Allah. Dat is de naam waaronder de sjiitische Houthi-beweging uit Jemen in de Arabische wereld bekendstaat. Hun geschiedenis gaat terug tot de jaren 90, toen ze in Noord-Jemen lieten zien wie ze zijn. Echt bekend werden ze pas na 2014, toen ze in de nasleep van de Arabische Lente een groot gedeelde van noordwest-Jemen overnamen – inclusief de hoofdstad Sanaa.

Sindsdien heeft Saudi-Arabië met een aantal partners geprobeerd om de Houthi’s terug te dringen. Zonder succes. Hun invloed bleef groeien. Dat is vooral aan Iran te danken dat in de Houthi’s dankbare bondgenoten ziet en hen heeft voorzien van allerlei wapens.

Hoewel de slepende oorlog tussen Saudi-Arabië en de Houthi’s nog steeds niet is afgelopen (al zijn de partijen dicht bij een akkoord), hebben de Ansar Allah hun werkterrein sinds 7 oktober uitgebreid tot Israël.

Dat er steun voor de Palestijnse zaak vanuit Jemen komt, is op zich niet verrassend. Jemen ontpopt zich al sinds de jaren 60 tot een regio die de Palestijnen steunde. Vaak met woorden; soms ook met daden.

De laatste jaren deden de Houthi’s daar een schepje bovenop. Dat kwam hun eigen zaak ten goede. Door de Palestijnen te steunen, konden ze laten zien dat ze tegen de „imperialistische bezetting” waren.

Het is sowieso niet moeilijk de agenda van de Houthi’s te kennen. Die staat sinds jaar en dag in grote groene en rode letters op hun vlag. Daar staat: ”Allah is de grootste. Dood aan Amerika. Dood aan Israël. Vervloekt zijn de Joden. Overwinning voor de islam”.

Wapenarsenaal

Hoe serieus moet Israël de dreiging van de Ansar Allah nemen? Het grote probleem voor Israël is de slagkracht van de Houthi’s. Mede dankzij Iraanse steun zijn ze er de achterliggende tien jaar in geslaagd om een indrukwekkend wapenarsenaal op te bouwen. Op 21 september dit jaar lieten ze daar iets van zien tijdens een omvangrijke militaire parade in de Jemenitische hoofdstad Saana.

Een greep uit wat daar tentoongesteld werd: F-5-straaljagers, zeemijnen, radarsystemen, drones en allerlei soorten raketsystemen waarvan sommige Israël kunnen bereiken.

Vooral de Quds-raketten vallen daarin op. De Houthi’s claimen dat ze die zelf produceren, maar ze lijken verdacht veel op Iraanse Soumar-raketten. Ze hebben niet voor niets de naam Quds (Jeruzalem) meegekregen: de Houthi’s hebben naar verluidt onder meer deze raketten gebruikt in hun recente aanvallen op Israël.

Een andere raket die Israël kan bereiken, is de Toufan die een geschat bereik heeft van 1900 kilometer. Dat is ruim voldoende om Israël te raken: van het noordelijkste puntje van Jemen tot het zuidelijkste puntje van Israël moet er een afstand van net iets minder dan 1600 kilometer worden overbrugd.

Maar ook de raketten die Israël niet kunnen bereiken, hebben een afschrikwekkende functie. Ze kunnen bijvoorbeeld worden ingezet om schepen op de Rode Zee te torpederen. Dat de Houthi’s er niet voor terugdeinzen om de scheepvaart in deze drukke wateren onder druk te zetten, bewezen ze vorige week toen ze een schip kaapten dat deels eigendom is van een Israëlische zakenman. In gelikte filmpjes, veel gedeeld op sociale media, laten ze zien hoe ze dat voor elkaar kregen. Een helikopter van de Houthi’s landde op het dek waarna Houthi’s de besturing overnamen. Overigens zorgden ze goed voor de (niet-Israëlische) bemanning: die kreeg zelfs qat aangeboden, een populaire Jemenitische drug. Op een ander filmpje doen de militanten, geheel in Jemenitische stijl, een populaire volksdans op het scheepsdek.

Zondag werd weer een schip gekaapt voor de kust van Jemen. Ook dat schip is gelinkt aan een Israëlische zakenman.

Ridderlijkheid

De woordvoerder van de Al Qassam-brigades van Hamas, Abu Obeida, bedankte in een videoboodschap op 23 november speciaal zijn „broeders uit Jemen”, die „geraakt waren door het schreeuwen van ons volk en bij de oproep tot verzet. Ze stonden op met hun Arabische ridderlijkheid om de geografische restricties te doorbreken en Gaza te helpen.”

Die woorden hebben grote impact. Allereerst wordt Abu Obeida, die altijd gemaskerd naar buiten treedt, in de gehele Arabische regio gezien als een oorlogsheld. Dat geldt zeker ook in Jemen. Ten tweede heeft Abu Obeida het niet over de Houthi’s als afgescheiden groep, maar praat hij over hen als de ware vertegenwoordigers van Jemen.

De uitwerking van die woorden op het moreel van de Houthi’s laat zich raden. De laatste raket vanuit Jemen naar Israël is nog niet afgeschoten. En het laatste schip is waarschijnlijk ook nog niet gekaapt.