Israël is helaas dusdanig bekend met raketaanvallen dat ieder gebouw een schuilkelder heeft. Alle huizen en appartementen die nieuw gebouwd worden, moeten zelfs verplicht een „veilige kamer” hebben: een kamer uit gezekerd beton met ijzeren raampanelen en een zware deur. Wij wonen in een oude woning zonder veilige kamer, daarom zijn we veroordeeld tot de publieke schuilkelder.
Een combinatie van goede afweer en talrijke schuilkelders hield Israël jarenlang relatief goed uit de ellende. Tot zaterdag 7 oktober, waar in alle heftigheid bleek dat onze schuilkelders ons niet tegen alles kunnen beschermen. Sterker nog, vele veilige kamers en schuilkelders werden inktzwarte onheilsplekken.
Plankjes zagen
Met die gruwelijkheden nog op ons netvlies, bespreek ik met mijn buurvrouw een strategie over de schuilkelder die we delen. Ik betrap me er op hoe eenvoudig bepaalde abnormale dingen toch heel normaal uit onze monden rollen. ‘Gewone’ raketalarmen, daar kunnen we wel mee dealen. Infiltratie, dat is problematisch. Eten en water voor 72 uur. Spelletjes voor de kids. Matrassen. Wie doet wat wanneer. Blokkade van de deur. In de chatgroep van Afik deelt een buurman een trucje: met een eenvoudig houten plankje kun je je veilige kamer van binnen afsluiten. Heel Afik staat later die dag een plankje te zagen.
Vele ouders dubben hoeveel vrijheid ze de kinderen in deze omstandigheden kunnen geven. Wat doe je als de kids buiten aan het spelen zijn en het alarm gaat? Wat doe je als je kind bij vrienden speelt en er is een infiltratiepoging? Met in het achterhoofd het feit dat deze oorlog nog wel even kan duren en dat we onze kinderen gewoon kinderen willen laten zijn, besluiten we niet in angst te leven en hen buiten te laten spelen. Wel krijgen ze instructies. Ben je op het voetbalveld en gaat het alarm? Plat op de grond gaan liggen en je hoofd beschermen. Ben je in de speeltuin? Ren naar de centrale schuilkelder. Wordt er iets omgeroepen? Volg dan de instructies van je bekende volwassenen.
Geen paniek
Waar Centraal- en Zuid-Israël al dertien dagen gebukt gaan onder duizenden raketaanvallen (de teller stond vorige week al op ruim 5000!), blijft het in Afik, in het noorden van Israël, gelukkig relatief rustig. Twee keer worden we opgeschrikt door alarm. In ganzenpas en zonder paniek dalen we af naar de schuilkelder. We eten, we spelen, we wachten. We komen weer boven en pakken de draad weer op. We laten ons niet breken.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 4.
