Jacoline de Groot -  8 apr 2005 14:37 - Gewijzigd: 8 apr 2005 14:37

Soldaat op Camp Smitty

Ferdinand (18): Je moet opdrachten van anderen kunnen aannemen en zeker geen grote mond hebben

Hij speelde vroeger met zijn vriendjes soldaatje in het bos en ging nieuwsgierig bij militairen kijken. Inmiddels is die wereld voor Ferdinand van Leeuwen (18) uit Garderen harde werkelijkheid. Hij kent niet alleen het Kootwijkerzand maar, na vier maanden Irak, ook de woestijn rond al-Samawah. „Zand, zand en nog eens zand.”

Militair zijn. Waarom heeft Ferdinand hiervoor gekozen? „Ik kan er niet tegen om de hele dag achter een pc te zitten. Ik wil ’gekke’ dingen doen: touwklimmen, vliegen, gebieden verkennen en noem maar op.” In de derde klas van het vmbo komt dat gevoel bij de toenmalige Fruytier-leerling weer boven. „Ik heb geïnformeerd bij een decaan en de stap gezet: ik word militair.”

Opleiding
Ferdinand gaat de luchtmobiele opleiding volgen. Dat valt niet altijd mee. „Je wordt behoorlijk schools behandeld. Je moet ja en nee zeggen. Je hebt gewoon niks te vertellen. Echt, af en toe heb je het idee dat je in de grond wordt getrapt.” Niet alleen figuurlijk, soms bijna letterlijk. „Je ligt te slapen op het veld. De vijand komt. Wakker worden! Je moet niet vragen hoe.”

Is het allemaal niet wat overdreven? Dat hoor je Ferdinand niet zeggen. „Je leert het hoofd koel te houden in gevaarlijke situaties. Dat is nodig.” Maar, hij weet waar hij het voor doet: de rode baret. Die mag hij op 9 april 2004 in ontvangst nemen. Militair Van Leeuwen wordt ingedeeld in het 11e Infanteriebataljon Luchtmobiel Garderegiment Grenadiers en Jagers. Het echte werk kan beginnen.

Ferdinand hoort bij de laatste lichting militairen die op 5 november 2004 naar Irak vertrekken om daar de vrede te bewaren. De soldaten landen in Koeweit en vertrekken vandaar naar de Zuid‑Iraakse stad al‑Samawah. „De driebaansweg loopt voor je gevoel door een woestijn. Zand, zand en nog eens zand. Af en toe kom je iemand tegen die bijvoorbeeld met een ezelskarretje op die brede weg rijdt."

Explosief
Het werk dat Ferdinand en anderen doen, is ingedeeld in vier blokken van vijf dagen. De eerste vijf dagen zijn ze op de Nederlandse basis Camp Smitty. Ze houden daar de wacht in het vijandige gebied. De volgende vijf dagen kan het maar zo zijn dat hij met zijn collega’s op moet draven. Ferdinand maakt dat mee. „Amerikanen ontdekten een explosief. Dat moest de Explosieven Opruimingsdienst (EOD) opblazen. Wij werden toen –niet te zachtzinnig– uit ons bed gebonjourd om de EOD te beveiligen.” Dan blijkt ook hoe belangrijk de opleiding is. „Ik weet wat ik het eerst aan moet trekken en om moet doen. Binnen een minuut sta je buiten.” .

Het derde blok van vijf dagen gaat de groep patrouille rijden. „De omgeving in de gaten houden is dan de belangrijkste taak. Zien we gekke of verdachte dingen? Je praat ook met de bevolking om te horen wat er leeft.”

Tijdens het laatste blok, de wachtsteun, opereert het peloton vanuit een Iraakse kazerne. Het werk van een militair bestaat niet alleen uit bewaking en patrouilles rijden. „Tijdens het laatste blok heb je ook een soort corveedienst op de basis. Je helpt de eetzaal klaarmaken en je ruimt je rommel op.”

Zijn er alleen mannen op Camp Smitty? Niet dus. Op het kamp is een ziekenhuis, daar werken dames. Er zijn ook vrouwelijke vrachtwagenchauffeurs. Zij zorgen voor vervoer van goederen.

Christen
Was het moeilijk om als christelijke militair in Irak te werken? Ferdinand: „M’n collega’s behandelen mij met respect. Tuurlijk, ze maken er wel eens een grapje over maar ze kwetsen me niet.” Een keer per zondag gaat er een aalmoezenier voor. Ferdinand: „Als ik kon, ging ik daar heen.”

De Iraakse bevolking is vriendelijk, zegt de 18‑jarige militair. Ze zijn erg gastvrij. „Je merkt dat ze blij zijn dat wij er zijn. Toch voel je dat ze iets te verbergen hebben. Bijvoorbeeld de dingen die ze meemaakten onder Saddam Hussein.” Iraakse kinderen gaan graag op de foto. „Ze vinden het helemaal geweldig dat ze direct het plaatje op de digitale camera kunnen zien. Regelmatig rennen ze met ons mee of ze steken hun duim omhoog. Dat motiveert je. Je weet dan waar je het voor doet."

Dat is ook een van de redenen waarom hij anderen zijn werk kan aanbevelen. Je moet je niet laten weerhouden door de opleiding, vindt Ferdinand. „Als je lichamelijk in orde bent en je traint regelmatig, dan lukt het wel.” De psychische test is wel behoorlijk pittig. „De helft viel af.”

Wat zijn de eigenschappen die iemand moet hebben om militair te worden? „Je moet opdrachten van anderen kunnen aannemen. En zeker geen grote mond hebben."

Het verlof van Ferdinand duurt niet lang. Over anderhalve week moet hij weer paraat zijn in Schaarsbergen. „We beginnen dan rustig met trainen. Daarnaast organiseren we een open dag voor de landmacht.” Wanneer Ferdinand weer naar het buitenland vertrekt, weet hij niet. „We zijn als laatste uitgezonden, nu zijn we dus weer als laatste aan de beurt. Het blijft een verrassing.”