Marie van Beijnum -  1 dec 2004 23:08 - Gewijzigd: 1 dec 2004 23:08

„Niet behorend tot één kerkgenootschap”

„Ik leef in het stellige besef dat mij van hogerhand een taak is gesteld, die ik naar eer en geweten heb te vervullen. Noem het de christenplicht waaraan iedereen zich in zijn persoonlijke situatie, met de gegeven mogelijkheden, en dus naar vermogen, te houden heeft, ook al zit hij niet elke week in de kerk. Ik meen dat die plicht volledige inzet vereist - voor anderen die lijden, en voor een wereld in vrede.” Dit zegt de prins tegenover Elsevier in 1985.

In het interview toonde de prins zich een groot natuurliefhebber. „Als ik iets mocht wensen, dan wenste ik dat de mensen geen bomen meer zouden omhakken.”

Bij het gouden huwelijksjubileum liet prins Bernhard doorschemeren dat hij niet afwijzend tegenover euthanasie stond. Op het laatste van zijn leven moet de prins bezig zijn geweest met zijn naderende afscheid. Zo gaf de prins dominee Nico ter Linden instructies voor zijn uitvaart. Dat viel althans op te maken uit een uitspraak van de prins in een tv-interview dat werd afgenomen door Rik Felderhof van de NCRV (5 oktober 2003).

In dat interview vertelde de hoogbejaarde prins wel gelovig te zijn, maar: „Ik ben zó religieus dat ik de lieve dominee Nico ter Linden heb gevraagd om duidelijk bij mijn begrafenis te zeggen dat ik niet wenste toe te behoren aan één kerkgenootschap.”

De prins en Felderhof waren voor de gelegenheid in Afrika te gast bij Paul Fentener van Vlissingen, de vermogende Nederlander die zich net als de prins inzet voor natuurbehoud. De prins toonde zich, als altijd, dol op Afrika. „Ik kan hier in Afrika uren zitten, gewoon kijken en op me in laten werken. Toen dacht ik: ik ben nu bijna 93, wat zou het heerlijk zijn om hier te sterven.”

De prins sprak onder meer over zijn jeugd. „Mijn vader gaf de grenzen aan en van mijn moeder heb ik geleerd om eerlijk te zijn.” Over zijn eigen vaderschap meldt de prins dat hij denkt het „wel redelijk” heeft gedaan, „maar ik denk niet dat ik het zo goed heb gedaan als mijn eigen vader met mij.”

De Tweede Wereldoorlog kwam ook aan de orde. „Toen de oorlog uitbrak, ging er bij mij een knop om. Ik had nooit verwacht dat ze Nederland iets zouden doen. Toen dat wel gebeurde sloeg dat in één keer om in haat; ik werd anti-Duits en dat ben ik heel lang gebleven.”

Terugkijkend op zijn lange leven zei Bernhard: „Ik heb ’t gevoel dat een kind moet hebben als een zandkasteeltje gelukt is. Ik heb geen ambitie, ik doe dingen -en dat houdt me ook in leven- waarvan ik vind dat ze gedaan moeten worden op dit gebied en waar ik kan helpen.”