Sebastian - 28 dec 2009 08:19 - Gewijzigd: 28 dec 2009 08:19

COLUMN: Winterberg

Ze zijn weg of ze gaan weg: de wintersporters. Te herkennen aan de onvermijdelijke skikoffer op het dak. Op naar Winterberg, Davos, de Vogezen, Salzburg of een van de tientallen andere populaire sneeuwbestemmingen. Sommige mensen kunnen bevlogen over hun zomervakantie vertellen, maar wintersporters spannen de kroon. Ze worden gewoon lyrisch als ze over hun jaarlijkse, duurbetaalde uitstapje beginnen. De wintersport, het ultieme vakantiegevoel. Dát idee.

Ik ben nog nooit op wintersport geweest en zie mezelf dat eerlijk gezegd ook niet zo snel doen. Hoewel, sinds vorige week ben ik gaan twijfelen. Door een ervaring dicht bij huis. In mijn omgeving bevindt zich een uitgestrekt recreatiegebied met zand, bomen en een flinke heuvel; noem het gerust een berg, zeker voor Nederlandse begrippen. Zomers is het gebied een gewilde plek om de zon te aanbidden. Vorige week was het een tweede Winterberg.

De omgeving was één witte wereld; letterlijk oogverblindend. Langlaufers in volle uitrusting liepen zich warm voor het echte werk, en de heuvel deed dienst als spekgladde piste. Skiërs waren er nog net niet, maar het plezier was er niet minder om. Ik heb nooit geweten dat sleeën, al is het maar in een sneeuwparadijs dicht bij huis, zo’n sensatie kan zijn. Toch een beetje dat wintersportgevoel dus.

Mijn zoon van zes kon z’n lol niet op. Op advies van zijn enigszins bezorgde vader begon hij de sleeritten, niet zonder gevaar, halverwege de heuvel. Dat leek op zich al spectaculair genoeg. Maar niet voor de kleine man. Na enkele afdalingen, die hij weloverwogen, sturend en remmend met z’n laarzen, keurig tot een succesvol einde bracht, zocht hij het vertrekpunt hogerop. Elke rit werd een stukje langer, totdat hij, net als de jongens van tien jaar ouder, boven aan de berg begon en zich glijdend en slingerend naar de finish spoedde. Adembenemend dat kinderen van zes zo’n avontuur aandurven.

Toekijken als volwassene is leuk en vooral veilig, maar zo’n ventje wil natuurlijk dat z’n vader dezelfde moed toont. Dus niet gedraald, op die slee en samen de afdaling beléven, erváren. We arriveerden heelhuids aan de voet van de berg, nagestaard door een mij onbekende vrouw, duidelijk herkenbaar als een achterbanner. Ik zag haar denken: Durf ik dat ook?

Het bleef niet bij die ene afdeling. Zoonlief was onvermoeibaar en sjouwde z’n vader keer op keer mee naar boven om met groeiende overgave aan de volgende afdaling te beginnen. De refodame, in gezelschap van man en kinderen, stond erbij, keek ernaar, maar volgde mijn voorbeeld niet.

Hoe lang het precies geduurd heeft, weet ik niet, maar ineens zag ik haar toch op de slee naar beneden roetsjen. Ze had zichzelf overwonnen en was aan een avontuur begonnen dat tot haar stoutste dromen gerekend moet worden. Hulde!

Minder fortuinlijk was de vader die in z’n eentje op de slee van z’n kinderen de afdaling begon. Vlak voor de finish zakte hij er met z’n volle gewicht doorheen. Hilariteit op de winterberg, maar niet bij z’n kroost. Tot overmaat van ramp kwam een oudere heer in professionele langlaufuitrusting op het ongelukje af. Wijzend op de verwrongen slee vroeg hij met pretoogjes: „Is dit model inklapbaar?”