Geplaatst:18 dec 2009 13:25 - Gewijzigd: 18 dec 2009 13:25

„Het is moeilijk altijd mijn best te doen”

De 15-jarige Angela gaat struikelend vooruit. Na een jaar van opname bij Jeugdhulp Friesland heeft ze veel geleerd, maar valt er nog een wereld te winnen. Vooral haar neiging zichzelf lichamelijk te beschadigen blijft een probleem.

Angela klinkt positief, haar stem is vrolijk. „Ik heb weer contact met mijn vader, ik loop niet meer weg en ik voel me helemaal gelukkig.”

Na even doorvragen blijken die drie dingen iets genuanceerder te liggen. Zo is het contact met haar vader nog lang niet optimaal, is ze drie weken geleden nog weggelopen en lukt het haar nog steeds niet te vechten tegen de neiging zichzelf te snijden met scherpe voorwerpen.

Eén ding moet haar nagegeven worden: Angela werkt hard om ervoor te zorgen dat haar leven weer op de rails komt. Dat was ook nodig. Ruim een jaar geleden werd de Friese tiener opgenomen bij Jeugdhulp Friesland omdat de situatie thuis escaleerde. Ze sloopte met haar vrienden speeltuinen, gebruikte af en toe drugs, stal en sloeg haar moeder. Ook haar vader, die al vanaf haar eerste jaar van haar moeder gescheiden is, kon haar niet aan. Restte nog één optie: jeugdhulp.

En dat hielp. Waar ze een jaar geleden het contact met haar vader verbrak, herstelt ze dit nu langzaam weer. „Ik heb behoefte aan een vader. Ik kan het niet altijd even goed met mijn moeder vinden, dus heb ik ook iemand anders nodig om mee te praten. Mijn vader komt nu al een halfjaar één keer per maand naar mij toe.”

Ook de relatie met haar moeder gaat met stapjes vooruit. „Het is al vier weken geleden dat ik haar voor het laatst heb uitgescholden.” Verdedigend: „Mijn moeder is ook zo snel boos. Als ik bijvoorbeeld een zak chips uit de kast pak, zegt ze één keer: „Nee, dat mag niet.” Dan luister ik niet en begint ze meteen te schreeuwen.”

Contactverbod

Wat haar niet echt helpt, is het wisselend aantal vriendjes dat ze erop nahoudt. Volgens haar hebben ze tenminste een slechte invloed op haar. De verkering met haar ex is om die reden vier weken geleden uitgegaan. Sinds een week heeft ze een nieuwe vlam. „Daar had ik al eerder drie dagen verkering mee, maar dat heb ik toen uitgemaakt omdat het niet zo goed voor ons was”, zegt ze. „Dat vond hij jammer, dus is het weer aan. Ik kan goed met ’m praten.”

Het tweetal heeft op dit moment een contactverbod tot januari of februari, omdat ze samen waren weggelopen. En dat terwijl Angela aan het begin van het gesprek nog beweerde dat ze nooit meer wegliep. Hoe dat zit? „Ik weet ook niet waarom we het deden. Voor de lol of zo. Maar ik loop verder echt niet meer weg. Ik heb er geen zin meer in. Het is nu ook te koud. Als ik rust in mijn hoofd wil, ga ik gewoon in mijn kamer zitten en kom er niet meer uit. Geen idee waarom ik dat een halfjaar geleden niet deed.”

Dan is er nog haar grootste probleem: de automutilatie, het snijden in zichzelf. „Het is heel erg geworden de laatste tijd”, zegt Angela langzaam. „Ik weet gewoon niet hoe ik met mijn eigen problemen moet omgaan. Dan denk ik: ik pak wel een scheermesje.”

Verdrietig: „Ik voel me echt best gelukkig hoor, maar het is zo moeilijk om mijn best te blijven doen. Om geen grote mond te hebben, niet te snijden, niet weg te lopen.”

Dit is het laatste deel in een serie over jeugdhulpverlening.

Lees ook het verhaal van Anita en Tom. Voor alle vorige afleveringen, klik hier.