Corine Bruggink - 11 dec 2009 13:36 - Gewijzigd: 11 dec 2009 22:36

Koningin in Liberia

Vijf koperen kruisjes. Gesmolten uit patroonhulzen van kindsoldaten. Williene van den End (14) koestert ze als herinnering aan haar verblijf in het Afrikaanse land Liberia.

„Vreselijk wennen”, vond Williene het, bij terugkomst in haar woonplaats Genemuiden. „We keerden van de bagger terug in de luxe.”

Samen met vriendin Clarinde Kuijers (14) uit Staphorst mocht ze eind november namens stichting ZOA-Vluchtelingenzorg naar Monrovia, de hoofdstad van Liberia. Met eigen ogen konden de meiden zien hoe het land opkrabbelt na de jarenlange burgeroorlog. „Vandaar de kruisjes”, legt Clarinde uit. „Ze worden massaal door straatverkopers verkocht als symbool van vrede. En van hoop dat het land er weer bovenop komt en een nieuwe toekomst tegemoet gaat.”

Kindsoldaten
Honderden foto’s flitsen voorbij op Willienes laptop. Gitzwarte Afrikanen torsend met overvolle fruitmanden, rijstplukkende vrouwen op frisgroene plantages, kleurige tropische planten en chaotische straattaferelen. Elke vergelijking met Nederland gaat mank.

Praten met dorpsbewoners. Zie slideshow voor meer foto's.

Williene en Clarinde bezoeken diverse scholen. Gammele houten bouwwerken, met een zeil als dak. De meiden verbazen zich over de schoolmanieren. „Overal werden we begroet met „You’re welcome.” En onze stoelen stonden op een verhoging. Ik voelde me een koningin”, zegt Williene met een glimlach.

Clarinde: „Tegelijk ontdek je dat er ontzaglijk veel wezen in Liberia zijn. Op de middelbare school in Bensonville sprak ik met Rosaly, een 15-jarig meisje. Ze verloor in de oorlog haar vader en twee broers. Ze klampte zich aan me vast. „Denk je aan mij als je weer in Nederland bent?” vroeg ze. Dat raakte me.”

Haar ogen dwalen af naar de koperen kruisjes. „Hoop hebben als het meezit is niet moeilijk. Ik bewonder de moed van studenten. Neem Una, een jongen van 21. Hij vocht als kindsoldaat mee in de oorlog. Hij vond dat hij verplicht was zijn familie te verdedigen en te beschermen. Zijn ouders, zussen en broers zijn omgekomen. Nu moet hij verder. Hij vertelde dat hij in de toekomst president van Liberia wil worden.”

Boerenkool
Als rijke westerlingen de armsten van Liberia bezoeken; daar is niets romantisch aan, volgens Williene. „Natuurlijk sta je beschaamd. Bikkelhard werken voor 75 eurocent per dag in een kille steengroeve, of met het hele dorp gebruikmaken van hetzelfde toilet. Toilet? Een put in de grond is het. Je kunt je dat in Nederland niet voorstellen. Aan de andere kant liggen de voedselprijzen in Liberia relatief laag, dus de verhouding tussen inkomsten en uitgaven is ook reëler.”

Vrouwen aan het werk op de rijstvelden.

De meiden missen Liberia. Ondanks de klamme warmte, het vuile drinkwater en de malariamuggen. Daarentegen was de Hollandse pot na de reis meer dan welkom voor Williene. „Toen ik weer thuis was, heb ik dagen achter elkaar boerenkool met worst gegeten. Héérlijk.”

Nadenkend volgt ze met haar vinger de ruwe randen van een kruisje. Het koper glanst. „De christenen in Liberia waren dankbaar voor de hulp die wij mochten bieden. Boven alles uit blijkt toch hun geloofsvertrouwen en hun hoop op God. De directeur van de school in Bensonville gaf ons een prachtige boodschap mee. Saying ”thank you” is not enough. I say: God bless you.”