Corine Bruggink - 27 nov 2009 15:34 - Gewijzigd: 27 nov 2009 15:34

Blij met boerenbloed

Een boerenzoon in hart en nieren. Dat is Dirk Zondag (21) uit Buren. Hij koestert één droom: het melkvee­bedrijf van zijn vader overnemen. Of die droom uitkomt? „Voorlopig niet. Dat is bitter. Maar ik blijf hoop houden.”

Dinsdag, 18.00 uur. Spitsuur in de stallen van het melkveebedrijf van de familie Zondag. Vijftig koeien watertanden boven hun avondmaal. Dirk en zijn vader bedienen de bonte beesten op hun wenken. Tevreden verorberen de koeien hun voedzame maal van hooi en kuilgras.

Tegen acht uur schuiven de boeren zelf achter hun maaltijd. Na uren noeste arbeid gaan de dikbelegde boterhammen en de kommen verse melk er goed in.

Dirk springt dagelijks bij in het bedrijf van zijn vader. „Het is m’n lust en m’n leven. Ik ben geboren met boerenbloed”, lacht de blonde twintiger.

Als klein jochie weet Dirk het al. „Ik wilde boer worden. Zodra ik kon lopen, was ik met de dieren in de weer. In de periode dat de veeziekte mond-en-klauwzeer heerste, bijna tien jaar geleden, was ik volgens m’n moeder ontzettend boos. Ik bedacht plannen om onze geiten en lammetjes in mijn slaapkamer te verstoppen. Zo bang was ik dat ze preventief geruimd moesten worden.”

Bittere pil

De keus voor een agrarische opleiding ligt voor de hand. Dirk begint enthousiast aan de opleiding dierhouderij. Ondanks de financieel minder rooskleurige tijden voor de boeren. „Toen ik aan de opleiding begon, wist ik al dat overname van het bedrijf er waarschijnlijk niet in zou zitten..”

Een bittere pil, volgens Dirk. „Ik heb veel gesprekken met m’n ouders gehad. Volgens onze accountant zou ik tot mijn vierendertigste jaar buitenshuis moeten werken om het bedrijf over te kunnen nemen. Dat heeft hij berekend aan de hand van de kostprijs per liter melk die onze koeien leveren.”

De uitslag van de berekening zet Dirk met beide benen op de grond. „Ik moest wel een paar keer slikken, ja. In principe moet ik mijn droom opgeven. Realistisch gezien zou ik dertien jaar mijn loon in het bedrijf moeten steken. Daarnaast zouden mijn vader en ik flink moeten investeren in het bedrijf, terwijl de banken dat in deze crisis afraden. Kortom, ik zou jaren voor de bank moeten werken, dat vinden mijn ouders en ik te gortig.”

Ruiken

Na zijn opleiding gaat Dirk aan de slag bij een mechanisatiebedrijf in Asch, een dorpje vlak bij Buren. „Ik heb bewust gekozen voor een bedrijf dicht bij huis. Als mijn vader mijn hulp nodig heeft, ben ik er direct. En ik heb meer tijd om voor en na werktijd te helpen met melken en voeren.”

Ook Dirks vrije dagen worden vaak opgeslokt door het boerenwerk. De harde werker maalt er niet om. „Laatst ben ik met vrienden op vakantie geweest. Absoluut gezellig, maar ik ben toch weer blij als ik thuis de handen uit de mouwen kan steken. Stilzitten is niks voor mij.”

Dirk is blij met zijn boerenafkomst. Hij is trots op het bedrijf van zijn ouders. Vrijheid, werken in de buitenlucht, ondernemen; de voordelen van het boerenleven somt Dirk moeiteloos op. Een nadeel? Grijnzend: „Als ik uitga, moet ik me altijd douchen. Ze mogen me niet ruiken.”

Ondanks de sombere voorspellingen laat Dirk de moed niet zakken. „Af en toe zit het me dwars. Ik heb de leeftijd om het bedrijf over te nemen. Maar ik moet nuchter zijn. Nu kan het niet. Toch hoop ik dat dat moment komt. Wanneer dan ook. Hoop doet leven.”

Droombaan: boer(in)

Ze zijn er nog: jongens en meiden die dolgraag boer of boerin willen worden. De passie onder agrarische jongeren om te gaan boeren blijft groot, kopte het Agrarisch Dagblad afgelopen week.

Volgens het Nederlands Agrarisch Jongeren Kontakt (NAJK) is er vooral in de veehouderij en de akkerbouw veel belangstelling om de agrarische bedrijven over te nemen.

Maar kan dat nog anno 2009? Hoe pak je het aan? Wat moet je allemaal weten en hoe zorg je ervoor dat jouw overname succesvol wordt?

NAJK helpt jongeren deze vragen op te lossen. De komende weken organiseert de organisatie daarom voorlichtingsavonden door het hele land.

najk.nl.