Sebastian -  2 nov 2009 09:03 - Gewijzigd: 2 nov 2009 09:03

COLUMN SEBASTIAN: Nokia

Of we het leuk vinden of niet, we kunnen met z’n allen niet meer zonder mobieltje. We lopen, fietsen, werken, eten, slapen en bellen er ook nog mee. Onderzoek van het tijdschrift Mind Magazine –volgens eigen zeggen „de psychologieglossy die je leven leuker maakt”– laat er geen misverstand over bestaan. Meer dan twee derde van de Nederlanders gaat vrijwel nooit de deur uit zonder zaktelefoon. En ongeveer vier vijfde zet het apparaat niet uit voor het naar bed gaan, tijdens een etentje met vrienden, een romantische avond of een familiefeestje.

Ik beken eerlijk dat ik ook bij die groep hoor. Ik slaap alleen niet met m’n mobiele, althans niet ’s nachts. Maar de enkele keer dat ik ’s middags een moment onder zeil ga omdat de wekker die ochtend op 4.30 uur stond, ligt hij wél naast me op het nachtkastje. Je weet maar nooit welke tipgever er belt terwijl ik met gesloten ogen lig bij te komen van een vroege dienst.

De mobiele is in no time tot ons dagelijks overlevingspakket gaan behoren. Ik geloof dat ik liever m’n zakdoek vergeet –een druipneus kun je ook ergens anders aan afvegen– dan dat ik m’n telefoon ontbeer.

Kom ik ’s ochtends beneden in de keuken, dan kijk ik eerst of het display een gemiste oproep laat zien. Heb ik een vergadering, dan ligt hij steevast voor me, als het even kan op trilstand, want ik ben liever geen stoorzender. Ga ik naar de wc, dan leg ik hem op het plateautje achter me. Je weet immers nooit wie er probeert contact te leggen, juist op het moment dat je je even moet afzonderen van het werelds gewoel. Ik wil gewoon elke seconde van de dag bereikbaar zijn.

Tegen mezelf zeg ik dat mijn werk dat vereist. In zekere zin is dat ook zo. Journalisten verdienen hun kost met nieuwsgierig te zijn en het nieuws gaat 24 uur per dag door. Maar goed beschouwd is het zorgelijk, misschien zelfs wel ziekelijk, dat m’n mobieltje zo’n opdringerige aantrekkingskracht heeft dat ik meen niet meer zonder te kunnen leven.

Help! Is er een manier om van deze moderne verslaving af te komen? Er zijn toch tegenwoordig overal cursussen, trainingen en therapieën voor? Welke hulpverlener, al dan niet met een praktijkje aan huis, boort dit gat in de markt aan? Klandizie verzekerd.

De ringtones van onze mobieltjes zijn een probleem op zichzelf. Het is niet te geloven hoe we elkaar proberen gek te maken met de meest opdringerige, irritante belgeluiden. Zit je geboeid te luisteren naar een meeslepend referaat, begint er naast je een hoeveelheid klokken te luiden waar de Utrechtse Domtoren jaloers op wordt. Of beveelt ineens een gestreste vrouwenstem: „Jacob, neem op! Jacob, neem op!” Leuk gevonden, zo’n miniatuurrijmpje, maar je hoopt natuurlijk voor je gewaardeerde buurman dat zijn lieftallige echtgenote in werkelijkheid op een aangenamere manier communiceert.

Nee, dan mijn mobieltje. Als dat gaat, klinkt het wereldberoemde, rustgevende Air van Bach. Geregeld reageren mensen om mij heen met een glimlach van herkenning. Mijn vraag is dan steevast: Hoeveel maten wil je horen? Ik bedoel maar te zeggen: soms ben ik gewoon blij dat m’n telefoon gaat. Even een stukje Bach, midden op de dag. Dan kan ik er daarna weer een poosje tegen. Nokia, bedankt.