Ds. A. Beens, Barneveld - 21 okt 2009 08:22 - Gewijzigd: 21 okt 2009 08:22

PASTORY: Weerwoord

Hoewel ik een collega-stukjesschrijver, die recent meldde dat lezers niet op een reactie zijnerzijds behoefden te rekenen, het grootste gelijk van de wereld geef, ga ik deze keer toch door de bocht (al was het alleen maar omdat bepaalde opmerkingen of ernstiger vormen van kritiek wellicht weer nieuwe stof bieden voor een stukje).

Maar misschien moet ik dit ook al niet zeggen; je zou er ook zenuwachtig van worden, niet? Ik kan mij voorstellen dat bepaalde mensen nu in hun handen wrijven en hopen de verdwijning van een columnist te gaan meemaken. Dat is mij namelijk allerhartelijkst toegewenst in het geval dat ik mijn schrijvende leventje niet zou gaan beteren.

Het voor-vorige stukje – over ”Uitwijkers” – leverde een aantal schriftelijke reacties op en evenzo werd ik bevoorrecht door het, op afstand nog bijkans oorverdovend, aanhoren van een paar verwensingen en aantijgingen. Ziedende woordenvloeden overstroomden me, schuimkoppen van boosheid bruisten op. Eén voordeel hebben de laatste: ze vervliegen en vervloeien gelukkig.

Naar goed gebruik bezie ik de kritische reacties onder drie gezichtspunten.

1. Het blijkt dat sommigen zo’n stukje niet goed begrijpen: ze nemen het namelijk veel te serieus. Er waren er die zich uitputten in het beschrijven van uitnemende parkeermogelijkheden die voorhanden waren bij veel volks trekkende bevestigings- en intredediensten. Maar ach, ik maakte wat betreft het gebeuren in Krimpen slechts een gekheidje met de naam van dit vermaarde IJsseldorp.

Als iemand dan begint over alles wat er op dit en ander terrein organisatorisch prima was geregeld en dat het schrijver niet bekend is dat bevestigings- en intredediensten op zondag zouden moeten plaatsvinden, breekt de stukjesschrijver het zweet uit; hier kan hij niet tegen op.

2. Altijd weer blijken er lieden te zijn die de gave van de humor missen. Op hen ben ik geenszins jaloers. Het leven is al zwaar genoeg en zonder een vleugje of een flinke scheut humor –vooral in het kerkelijke leven!– wordt alles maar naar, dor en plat.

Want wie lacht niet die de mens beziet? Ook in de kerken. Waar blijven we toch als we niet meer kunnen relativeren – dat is namelijk de kern van de humor. Ik voel me eigenlijk een mug, meer ben ik niet – misschien wel eens hinderlijk, maar om er nou met een kanon op te schieten?

3. Maar niet getreurd, althans tot nu toe niet. Het zwaarste geschut begint nu echter zijn donderslagen af te geven. Hou je vast: „vijand van Gods volk”, „hater van de waarheid”, „kijk naar je eigen kerk.” Men wenst me diepe gewetenswroeging toe om toch maar te geraken in de schroef van echte overtuigingen.

Wat ik ermee doe? Ik verlang hoe langer hoe hartstochtelijker naar zondaren die van de kerk zijn en absoluut niet naar mensen die een kerk hebben. Allerlei illusies –juist over onze eigen gezindte– sterven.

Is dat erg? Och, als ons leven maar Christus is! Om het met een gezang te zeggen: „Ik wens mij niets daarnevens!”