Jacomijn Hoekman - 18 sep 2009 18:39 - Gewijzigd: 18 sep 2009 18:39

„Alle hoop leek verloren”

Gruwelijk was de moord op hun vaders. Voor Adua (15) en Gevah (14) uit Nigeria is christenvervolging niet iets uit een boekje maar de realiteit van elke dag. Adua: „Mijn vader werd verbrand tot as.”

De jongeren zijn een week in Nederland op bezoek bij Stichting De Ondergrondse Kerk (SDOK) om te vertellen over de situatie in hun vaderland, waar het geweld tegen christenen bijna elk jaar weer oplaait.

Het verhaal van Adua begint in februari van het jaar 2000. De dan zesjarige jongen neemt afscheid van zijn vader, die hem nog eens extra stevig omhelst. Hij moet als politieman naar zijn werk, juist nu er rellen zijn van moslimextremisten tegen christenen.

Adua’s moeder klemt zich aan haar man vast. „Ga niet”, smeekt ze hem huilend. „Er kan iets vreselijks met je gebeuren.” Het helpt niet. Adua’s vader voelt zich genoodzaakt te gaan.

„De volgende morgen was hij nog niet terug”, vertelt Adua. „We hadden geen idee wat er was gebeurd. Later kwam de buurman om te vertellen dat hij niet meer leefde. Hij werd door moslimextremisten tot as verbrand.”

De familie treurt over het grote gemis. Adua’s moeder weet niet wat ze moet doen om het hoofd boven water te houden. Door de dood van haar man komt er geen geld meer binnen voor eten, kleding en het onderwijs van haar drie kinderen. Adua: „Ik zei tegen haar: „Alle hoop lijkt verloren, maar God is er nog. We moeten bidden om hulp.” Die dag en alle volgende dagen knielen ze neer, bidden en blijven bidden.

Een paar maanden later ontmoet zijn moeder op de markt een man van Stephen Centre International, een tehuis voor kinderen van wie een of beide ouders zijn omgekomen door christenvervolging. De man is zo geraakt door haar verhaal dat hij aanbiedt een van haar kinderen gratis onderdak te geven en te onderwijzen in het Stephen Centre. Dat werd Adua.

Inmiddels is hij al negen jaar in het Stephen Centre en ziet hij zijn familie nog maar één keer per jaar, omdat ze nu zo ver van elkaar vandaan wonen. „Ik ben boos geweest over de moord op mijn vader. Maar God heeft zijn dood ook gebruikt om ons gezin nieuwe hoop te geven. Door mijn opleiding bij Stephen Centre kan ik later mijn familie helpen. En als mijn vader niet was vermoord, had ik nu ons verhaal niet kunnen vertellen in Nederland.”

Onveilig

De geschiedenis van Gevah lijkt een beetje op die van Adua. Ook haar vader, die predikant was, werd in 2000 vermoord. Gevah kan zich weinig herinneren van de rellen in 2000. Ze was vijf jaar oud en lag ziek thuis toen het gebeurde. „Voor mijn vader wegging, vroeg hij ons voor hem te bidden”, weet ze nog. „En mijn moeder ging die middag mijn zus al ophalen van school, terwijl het nog niet eens tijd was. Ze zei: „Als er iemand op de deur klopt, mag je niet opendoen.””

Later die dag kwam Gevahs tante het gezin helpen. „Mijn moeder was ziek geworden: ze at niet meer. En iedereen huilde.”

Nooit heeft haar moeder Gevah, haar zus en broertje verteld dat hun vader was vermoord. Als ze ernaar vroeg, zei haar moeder dat hij op reis was. Gevah: „Pas maanden later zei ze tegen een interviewer dat haar man dood was. Toen wisten wij het zeker.”

Gevah, haar zus en broertje wonen nu ruim vijf jaar in Stephen Centre. Een veilige plek in een onveilig land. „Er zijn nog steeds demonstraties van moslimextremisten tegen christenen.”

Toch is zowel Gevah als Adua in staat de extremisten te vergeven. „Ik bid voor hen dat ze veranderen”, zegt Gevah. „Als ik hen niet vergeef, ben ik geen goed christen”, zegt Adua. „God heeft onze zonden ook vergeven.”

Wat er in de toekomst van hen en hun land moet worden, weten ze niet. Geld voor een vervolgopleiding is er mogelijk niet. Al zitten ze vol plannen. Gevah wil ambassadrice worden, Adua advocaat. Adua, vertrouwend: „God hielp ons al eerder uit de problemen.”