Ds A. Beens, Barneveld -  9 sep 2009 09:08 - Gewijzigd: 9 sep 2009 09:08

One life

Grrrrm… Dzjoefff... Daar stond-ie. Kolossaal boven mijn nederige Volvo uittorenend. Een Land Rover, hoog op de wielen, het dak voorzien van allerlei rekken en relings. Ogenblikkelijk doemt op je netvlies de bekende Cameladvertentie op: zwetende mannen die een Land Rover uit de modder proberen te krijgen met boomstammen en touwen, terwijl de Camel aan hun lippen hangt.

De deur aan mijn kant ging open en gaf uitkijk op een typisch hedendaags verschijnsel. Een jonge vrouw, met vaag in haar levensverte de veertigste verjaardag in het vizier, de onvermijdelijke zonnebril in het haar, hip gekleed, zwaaide haar onderdanen buitenboord en maakte een geslaagde landing op het asfalt.

Wég oerwoudbeelden, moddersporen en zandkuilen. Gewoon het asfalt bij de supermarkt. Hoe prozaïsch eigenlijk… Aan de andere kant van de wagen verscheen ook een hoofd met zonnebril in het haar dat toebehoorde aan de echtgenoot of vriend. Het beeld werd gecompleteerd met twee tienerkids die zo te zien ook qua kleding van wanten wisten en van nog veel meer.

Het gezelschap zette koers naar een winkel waar je cycles of bikes kunt kopen. Niemand koopt vandaag toch zeker een fiets! Even later kwam zoontjelief op een ATB (in goed Nederlands: een allterrainbike) naar buiten en waagde zich meteen aan een demonstratie rijden-op-je-achterwiel, om vervolgens met een smak op het voorwiel te landen.

Even gingen mijn gedachten terug naar een grijs verleden waarin mijn ouders mijn broertje en mij meenamen naar de fietsenmaker om één fiets voor ons tweeën te kopen. Toen we het waagden onze hand op een fiets te leggen, klonk het gesmoord uit moeders mond: „Afblijven!”

Mijn blik viel op de motorkap van de Land Rover. In plakletters las ik daar: ”One life. Live it”. Overgezet zijn-de: Eén leven. Lééf het. Ik kan het niet helpen, maar ik keek niet eens zo vreemd op van die tekst. Het leek me dat ik te maken had met mensen die perfecte vertegenwoordigers waren van een dergelijke levensstijl: Je hebt maar één leven. Leef het uit. Uitputtend. Het is je énige kans. Grijp ’em.

It’s in the air, mensen. Het hangt in de lucht, het zweeft overal rond. Het houdt nergens halt voor. Ook niet voor refobastions. Misschien leven we ons leven niet met een Land Rover. In onze kringen hebben we zo onze eigen gadgets, onze eigen hebbedingen.

Vorige week begroeven we een broeder in de dienst van het Evangelie. Hij had niet één leven. Hij kende een ander Leven. In de rouwdienst zongen we de oude psalm: „Dan ga ik op tot Gods altaren, tot God, mijn God, de bron van vreugd. (...) Die na kortstondig ongeneugt, mij eindeloos verheugt.”

Stel je voor zeg: maar één leven te hebben. En dan over en uit? Voor wie de Heere niet kent, ware dat te wensen. Er is een eeuwigheid op til. Zij begint hier al, want „dit is het eeuwige leven, dat zij U kennen, de enige ware God en Jezus Christus die Gij gezonden hebt.” Eén leven of een echt Leven. Dat is het aangrijpende verschil. Het echte Leven gaat door de dood heen naar Huis. Live it! U wordt er hartelijk toe uitgenodigd. Jij kunt het ook krijgen. Zoek de Heere en… lééf!