Sebastian - 24 aug 2009 09:02 - Gewijzigd: 24 aug 2009 09:02

COLUMN SEBASTIAN: Trekker

Straatmuzikanten: lange tijd heb ik er een negatief gevoel bij gehad. Net als bij straatjongens. Totdat ik tijdens een vakantie in Parijs door de lange metrogangen dwaal en onderweg een virtuoze gitarist oorstrelende muziek hoor spelen. Wat klínkt dat in die akoestisch perfecte ruimte. Menig kerkgebouw kan er niet aan tippen.

Lange tijd sta ik gebiologeerd te luisteren, me niet bekommerend om de metro die ik moet hebben. Ik verbaas me over al die Parijzenaars die gehaast voorbijsnellen en daarmee zichzelf het buitenkansje van een onverwacht muzikaal intermezzo ontzeggen. Ik laat me niet in die malle maalstroom meevoeren, maar geniet met volle teugen van het onderaardse concert.

Iets dergelijks overkomt me later in Praag, waar straatmuzikanten dagelijks het publiek vermaken dat de wereldberoemde Karelsbrug oversteekt. Het zijn er die middag drie, in een voor mij ongewone combinatie: fluit, accordeon en contrabas. Ze maken ongehoord mooie muziek.

Sinds ik een dvd zag over André Rieu weet ik dat de populaire violist ook zo’n muzikale onderwegervaring kent. Het gebeurt in zijn eigen woonplaats, Maastricht. Op een winterse achternamiddag hoort Rieu een Russisch trio spelen in het oude centrum van de Maasstad. Hij is er direct ondersteboven van, zoekt contact met de muzikanten en gunt hun een optreden tijdens een van zijn eigen concerten.

Mijn meest recente ervaring op dit gebied dateert van enkele weken geleden. Ik bezoek op zaterdagmiddag een orgelconcert in de Utrechtse Domkerk. Huisorganist Jan Jansen trakteert zijn publiek op een origineel programma met dansen. Van Bachs meeslepende passacaglia en fuga in c tot Heillers huppelende Tanztoccata.

De grote verrassing die middag komt als ik de kerk uitloop. Onder de Domtoren zitten twee jonge accordeonisten op griezelig kleine krukjes. Ze zijn net begonnen aan een groot Bachwerk: de preludium en fuga in a. Een gecompliceerd stuk, zeker als je het op twee verschillende trekkasten moet spelen.

Als ze de fuga inzetten, houd ik m’n adem in. Zullen de in stemmig zwart geklede mannenbroeders erin slagen om in dit moordtempo zonder struikelen de eindstreep te halen? Maat na maat verstrijkt, zonder één haper of slipper. En alles uit het hoofd. Ik voel diep respect voor zo’n muzikale megaprestatie.

Tijdens het spelen kan ik de beide artiesten observeren. De een laat zijn ogen langs het verzamelde publiek gaan, de ander kijkt starend voor zich uit. Zo starend dat ik me afvraag: Is hij blind? Wonderlijke ervaring als hij na het slotakkoord uit een droom lijkt te ontwaken, zijn hoofd opheft en met twinkelende ogen de mensen aankijkt. Zo van: Hebben we dat niet mooi gefikst?

Ik wil de mannen uit de volheid van mijn gemoed een flinke fooi geven, tast in mijn portemonnee, maar zie met schrik dat ik nog maar net genoeg geld heb voor de parkeergarage. Met schaamte loop ik weg.

Graag doe ik alsnog een suggestie om het een beetje goed te maken. De organisatie van de gezinsbeurs Naar Buiten is altijd op zoek naar nieuwe attracties. Ik stel voor dat ze de volgende keer het Utrechtse accordeon­duo uitnodigt. Met Bach naar Buiten. Een trekker.