Susanne Rebel - 22 aug 2009 08:14 - Gewijzigd: 22 aug 2009 08:14

Niet luieren maar lappen

 Wie: Lianne Weelink en Susanne Rebel
Wat: Schoonmaken en werken in horeca
Waar: Bungalowpark Hoge Hexel in Hoge Hexel

 

Vakantiehuisje tussen de bomen, grasveldje ervoor en een uitnodigende ligstoel in slaapstand erop. Hier past maar één ding: relaxen. Behalve voor Lianne Weelink (15) uit Ommen. En behalve voor mij.

Het gebeurt zelden, maar soms prijst een mens zich gelukkig als hij te laat komt. Terwijl ik met Lianne naar een vakantiehuisje op bungalowpark Hoge Hexel loop, vertelt ze wat ze even daarvoor heeft schoon­gemaakt. „De huurders van dit huisje hadden drie honden bij zich. Alles zat onder de haren. Ik heb er een kwartier over gedaan om de mat schoon te krijgen. Het was echt vies.” Als ik het huisje binnenstap, zie ik in de hoek een vuil, bruinig tennisballetje liggen dat haar woorden onderstreept.

Behalve de tennisbal is er een hemd blijven liggen. Het gebeurt regelmatig dat mensen iets vergeten, zegt Lianne. „Er belde eens iemand die geld in een laatje had achtergelaten. Zo’n 150 euro.”

Gelukkig laten de meeste huurders hun huisje netjes achter, zegt Lianne. Dan doet ze er zo’n twee uur over om een bungalow schoon te krijgen. Maar als de afwas niet goed is gedaan, moeten al het serviesgoed en bestek opnieuw het sop in. „Dat neemt zo een uur extra in beslag.”

Dode vlieg

Op een laatste dweilslag na is de bungalow schoon. Ik veeg nog een verdwaalde dode vlieg over de drempel en we gaan op pad naar de kantine voor de volgende klus: ramen lappen. „Dat is het leuke aan dit werk”, vindt Lianne, „Je bent steeds met iets anders bezig.”

Lianne doet dit jaar voor het eerst vakantiewerk op het park, waarvan haar opa eigenaar is. Ze maakt huisjes schoon, werkt in het restaurant en doet verder alles wat nodig is om huurders een geslaagde vakantie te bezorgen.

Een zware ammoniakgeur hangt in de lucht als we met de emmer in de hand voor de kantine klaarstaan om de ramen te lappen. Toch jammer dat de architect het nodig vond om de voorkant van het gebouw in glas te ontwerpen. Hij vergat daarbij dat lieden zoals wij de klos zouden worden van dit staaltje architectonische werkverschaffing.

Confronterend

Terwijl ik het eerste raam insop, zie ik door het troebele glas een bekende verschijnen; collega Alfred heeft geboekt op Hoge Hexel. Korte broek, bruinverbrand gezicht en een zie-mij-eens-genietenhouding waar ik even geen raad mee weet. Ik onderdruk de neiging om weg te duiken. „Moet ik helpen?” roept-ie, als hij me in het oog krijgt. „O nee, we zouden gaan fietsen.” Hij rijdt weg met zo’n langzaam gangetje dat z’n fiets nog net niet omvalt.

Terwijl we in de keuken de afwas doen, vraagt Gerrie, een collega van Lianne, ons om tafels naar het restaurant te sjouwen. Vanuit de recreatieruimte laten we de tafels ondersteboven de trap af glijden.

„Vanavond is er lopend buffet”, zegt Gerrie. „Mensen die vroeg hebben geboekt, krijgen een gratis diner.” Daarvoor moet het restaurant worden verbouwd.

Als laatste actie dekken we de tafels. Eerst een antislipkleedje, dan een roze tafellaken en daarbovenop een wit exemplaar. De volgende keer bij de chinees toch eens tellen hoeveel lagen er daar op tafel liggen. Ik zwaai het laatste kleed over de tafel en neem afscheid van Lianne.

Terwijl ik het terrein afrijd, bedenk ik dat ik in ieder geval één ding voorheb op mijn collega Alfred. Als hij hier vertrekt, heeft hij iets waar ik geen last van heb: een vakantiekater.

Dit is het zevende deel in een serie over vakantiebaantjes. Volgende week deel 8.

Goede huisvrouw
Lianne is wel te spreken over mijn poets- en boengedrag. „Oké, het zijn ook niet echt moeilijke dingen die je moest doen, maar je pakt meteen aan.”

Samen soppen vindt Lianne een stuk leuker dan alleen aan de slag te moeten. „Het is gezellig om met je samen te werken. Een beetje kletsen en zo...”

Lianne gooit mijn kunde vooral op jarenlange ervaring. „Doordat je niet veel uitleg nodig hebt, kan ik merken dat je dit werk vaker doet. Je bent een goede huisvrouw.” Beschaamd denk ik aan de ramen thuis...