MAX - 17 aug 2009 09:34 - Gewijzigd: 17 aug 2009 09:34

COLUMN MAX: Standje nul

Hoe snel groeit hoofdhaar? Tot die bewuste zomermiddag dacht ik er nooit over na. Een mens kan echter onverwacht in de penarie raken en gaat zich dan acuut de gekste dingen afvragen. Internet bestond nauwelijks, dus het zoeken naar zulke wetenschap was betrekkelijk lastig.

Goed. De vakantie liep op een eind: de laatste zaterdag, maandag weer aan het werk. Die zaterdagmiddag bezoeken we m’n jongste zus met haar gezin. Zuslief is nog even bezig in de schuur: ons neefje wordt van z’n haar verlost. Dat wil zeggen: de vier- of zes­wekelijkse tondeusebeurt is bijna klaar. Stand drie of vier formeert de gewenste nazomerstekeltjes.

Het oogt vrij simpel, zo’n scheerbeurt. En het resultaat kan niet tegenvallen: optimale egaliteit aan alle zijden. Volgens mijn vrouw is het iets voor mij, zo aan het einde van de zomer. Geen denken aan, werp ik tegen: geen tondeuse voor mij, véél te bloot. Zus pleit mee. Er zit ook nog een zes op haar apparaat: lange stekels. Nee, feitelijk geen stekels, maar gewoon een lekker fris zomervachtje.

Ik bega de fout van het millennium door plaats te nemen op de behandelkruk. M’n vrouw zal de ingreep verrichten, want –nog één keer die stellige verzekering– er kan niets fout gaan. Cheap & easy is het parool. Op dat moment kan ik nog terug, maar mijn wantrouwen in goede bedoelingen is even niet groot genoeg.

In opperste concentratie begint de pseudokapper haar werk, de rest van de familie trekt zich op mijn verzoek terug. Het onheil slaat vrijwel meteen toe. Zus vergat te melden in welke richting de tondeuse haar heilzaam werk doet: er blijkt een onder- en een bovenkant aan het zoemende werktuig te zitten. Warempel, mijn vrouw ziet kans het ding op z’n kop in te zetten, waardoor standje zes op slag verandert in standje nul.

Halverwege het eerste baantje –van voor naar achter, recht oversteken– geeft de beunhaas een brul die het midden houdt tussen een angstkreet en het begin van een homerische lachbui. Mijn hand tast. M’n vingertoppen glijden over een gladde, kale hoofdhuid. Geen haar, geen haartjes, niets wat in de verste verte nog op een stekeltje lijkt. De familie snelt toe, verzamelt zich –dubbel van het lachen– rond mijn krukje.

Slechts één oplossing resteert: doorgaan op de ingeslagen weg. Geen stand zes, maar standje nul: nul haar, nul stekel, nul bedekking, nul zelfvertrouwen. Wat overblijft, is qua aanblik even zielig als een schaap dat op het scheerdersfeest is ontdaan van haar dikke vacht en onzeker blatend de wijk neemt, nadat ze aan de houdgreep van de scheerder is ontsnapt.

De grootste narigheid is nog het tijdstip waarop de misgreep plaatsvindt: de zaterdag voor de maandag. De kerkgangers op de tussenliggende zondag kunnen nog denken dat m’n vrouw een verloren gewaande zwager begeleidt, maar de collega’s zullen die vergissing niet maken.

Het meeleven is groot, het leedvermaak nog iets groter. Met een zak over het hoofd werken lukt in mijn beroep niet zo en voor een mutsje is het die eerste werkweek veel te warm.

Hoe snel groeit haar? Globaal genomen zo’n 1,25 centimeter per maand, in de zomer iets meer. Is het raar dat ik in deze tijd van het jaar altijd even aan die middag moet terugdenken?