Bas van Dijk - 14 aug 2009 11:49 - Gewijzigd: 14 aug 2009 11:49

Kattendrek in een handdoek

Het is maar goed dat er mensen zijn die zich in dierenasiels ontfermen over dakloze dieren. Zoals Anouk van Oorschot (15) uit Waalwijk. Ik bewonder hen. Een poes aaien is namelijk heel wat anders dan kattendrek opruimen.

„Sinds een paar weken werk ik hier op maandag- en dinsdagmorgen", vertelt Anouk in Dierenasiel Waalwijk. „Ik help met het schoonmaken van de dierenverblijven." Als hondenbezitter voel ik onmiddellijk affiniteit.

„En welke afdeling doe jij altijd?" informeer ik hoopvol. Met honden kan ik wel wat, denk ik. In gedachten zie ik mezelf al onbevreesd een monster van een bouvier onder z’n kin kriebelen, terwijl de asielmedewerkers me smeken het hok te verlaten. Het beest gaat dan natuurlijk gewoon aan m’n voeten liggen, en dat soort dingen meer. Maar Anouk deelt mee dat ze bij „de kittens" werkt. Daar ben ik minder gelukkig mee. Niet om de katten zelf, want het zijn verder prima beesten.

Ik denk dat het vooral om de kattensmurrie is. De penetrante geur ervan deert Anouk echter niet. Als dierenliefhebber pur sang –ze heeft zelf een paard, twee honden, vijf konijnen en een paar kippen– is ze wel wat gewend.

„Maar ruik je dan niet veel liever paardenvijgen?" vraag ik haar. Anouk begrijpt niets van mijn voorkeur en zet me aan het werk. Aan het eind van de morgen moeten de hokken tenslotte schoon zijn.

Een verse

We werken per hok. Poes eruit, bak met korrels en de bekende bolussen legen in een verzamelbak, handdoek –om op te slapen– uit het hok, uitsoppen de boel en daarna ontsmetten.

„Ik doe het voor niks", licht Anouk toe. Ik kijk haar verbaasd aan. Dit is dierenliefde van het zuiverste soort: een 15-jarige atheneumstudent die in haar vakantie kattenhokken schoonmaakt zonder er een cent voor te krijgen. „Ik wil diergeneeskunde gaan studeren, dit past daar mooi bij", verklaart Anouk.

Intussen gaan we naar de volgende kat. Het eerste hok is schoon. De betreffende poes neemt er weer tevreden z’n intrek. Ik geef ’m een allervriendelijkste aai en een knipoog als toegift.

Tot dat moment valt het me alles mee. Zolang ik een beetje blijf fluiten en praten ruik ik minder, vermoed ik.

Als ik bij de volgende kat de handdoek uit het hoger gelegen hok naar me toe trek, rolt er ‘een verse’ uit, die rakelings langs me heen suist. Verdere details wil ik achterwege laten.

„Volgende hok", kondigt Anouk alweer aan.

Daar ligt een forse kat lui van zich af te kijken. Dit is geen kitten, zoals Anouk kleine poesjes noemt, maar een volwassen beest. Op zich geen reden om bang te zijn, maar na Anouks waarschuwing dat-ie „nogal agressief kan zijn door stress", ben ik voorzichtig met deze minitijger.

Best aardig

„Schoonmaken is hier dagelijks nodig", zegt Ellen, die de scepter zwaait in het asiel. „Als we het niet doen, geven we allerlei ziektes vrij spel. We zijn blij met elke vrijwilliger, want we moeten leven van donaties en gemeentesubsidie."

Als we buiten de bakken legen, kijk ik verlangend naar de hondenafdeling. Ik zie geen kwijlende bouvier die aan m’n voeten wil liggen. Wel een kleine, keffende kuitenbijter die me begerig aanstaart.

Kat of hond? Ach, het maakt eigenlijk ook niet uit. Ze zijn allemaal best aardig. Ze verdienen in ieder geval het goede leven dat Anouk en haar collega’s ze hier bieden.

 

„Je weet wat het is"

Mijn schoonmaakkwaliteiten zijn onbetwistbaar wat Anouk betreft. „Dat gaat wel goed, toch?" Wat betreft mijn zelfverloochening kom ik minder uit de verf. Het ontgaat Anouk niet dat ik voortdurend praat over katten- en dierenliefde, maar dat ik me verdacht weinig bezighoud met het verwijderen van de echte viezigheid. „Aan het eind van de dag ruik je het wel eens aan je kleren, maar als ze gewassen zijn is die lucht weer weg. Geeft toch niet? Je weet wat het is." Klopt, en omdat ik dát weet, wen ik er maar niet aan.

 

Dit is het zesde deel in een serie over vakantiebaantjes. Volgende week deel 7.