Corine Bruggink -  7 aug 2009 14:26 - Gewijzigd: 7 aug 2009 14:26

De touwtjes in handen

Een ogenschijnlijk normaal huis. Verscholen tussen de maisvelden in Beekbergen. De groene vlag in de voortuin wappert zich kranig door een fikse regenbui heen. ”Zorgboerderij De Poedelick” valt tussen de windvlagen door te lezen. Voor Liesbeth Fieret (17) uit Krabbendijke is de boerderij tijdelijk haar vakantieadres. Om te werken, welteverstaan.

„Wat kom jij doen?!” Knarsend komt een splinternieuwe skelter vlak voor mijn voeten tot stilstand. Twee paar helderblauwe kijkers nemen me kritisch op. De jonge bestuurder trekt voor de zekerheid de rem nog even aan. Achter hem balanceert een hoogblond ventje. „Nou?” Zo. Duidelijk. Ik vertaal het maar als een origineel welkom.

Ik moet op het erf zijn, wijzen de knapen. Niet zonder gevaar manoeuvreer ik me tussen rondscheurende skelters en uitgelaten kinderen richting een open schuur. Liesbeth loopt er bedrijvig rond. Geduldig voorziet ze alle kinderen van een portie aandacht. Schijnbaar moeiteloos.

Tijdens haar vakantie logeert Liesbeth net als de kinderen op de zorgboerderij. De meeste jonge vakantiegangertjes hebben speciale zorg nodig door een autistische stoornis. „Het gaat erom dat zij een leuke vakantie hebben”, licht de spw-studente toe.

Intussen is het voor haar flink aanpoten. Activiteiten organiseren en begeleiden, eten koken, de jonge gastjes in bed stoppen; dag en nacht is Liesbeth in touw. „Het is niet altijd makkelijk”, bekent ze, „maar ik ben graag bezig én ik houd van kinderen, dus dit werk heeft de perfecte combinatie.”

Knuffel
Ik kan direct aan de slag. Er ligt een heuse knutselmorgen in het verschiet. Het duurt even, maar dan zitten alle veertien kinderen rondom tuintafels. „We worden indianen”, praten de kinderen me bij. Witte shirts liggen klaar om omgetoverd te worden tot indianenkostuums.

Enthousiast storten de kinderen zich op felgekleurde stiften en bollen wol. „Lekker krassen”, grijnst Thijs. Als een tijger bewaakt hij zijn shirt. „Ik maak de mooiste.” Gerrit haalt plagend uit naar Coens shirt. „Ik grijp je”, dreigt die op zijn beurt. De tafel voorkomt een letterlijke aanval.

Liesbeth lacht. „De stoerste binkjes overdag hebben ’s avonds vaak een klein hartje”, vertrouwt ze me toe. Intussen draaien mijn hersenen overuren. Ik spreek mijn –gelukkig ruime– voorraad geduld aan en schakel ogen voor en achter in. Mijn respect voor Liesbeth groeit. Ruzietjes smoort ze in de kiem, opvliegende kinderen maant ze tot kalmte.

Thijs is inmiddels een en al concentratie. Het puntje van z’n tong glipt uit zijn mond. Geduldig tekent hij de ene na de andere versiering op het shirt. Hij trekt zich niets aan van het rumoer om hem heen. Stiekem bewonder ik hem. Of ik kan helpen? „Nee, ik doe het heel netjes.” Mooi. Geen gebrek aan zelfvertrouwen.

„Ik wil heel erg veel touwtjes aan mijn shirt”, commandeert de achtjarige Nelleke. Nauwlettend houdt ze mijn hulpvaardige vorderingen in de gaten. Een millimeter afwijken van de door haar bedachte plaats? Geen optie. Beschuldigend kijkt ze me aan. „Nee, hier!” Een paar tellen later knelt ze haar armen om mijn nek. „Knuffel!”

Met mijn handen vol stiftstrepen en plakgrage draadjes wol aan mijn kleding neem ik afscheid. Voor even had ik de touwtjes in handen. Letterlijk, in elk geval.

______________________________________

„Ik ben absoluut tevreden”
„Je hebt het prima gedaan”, verzekert Liesbeth me. „Ik ben absoluut tevreden.” Een paar uur meedraaien is uiteraard niet te vergelijken met dag en nacht in touw zijn voor de kinderen, geeft ze toe. „Dan merk je dat consequent zijn superbelangrijk is. Maar je was lekker bezig met de kinderen. Je maakte spontaan contact, gaf ze complimenten en stak je handen uit de mouwen. Prima.”

Minpunten? „Als ik ze kon bedenken, zou ik ze noemen”, lacht Liesbeth. „Het was gezellig. Je mag zeker nog eens terugkomen.”

Lees eerdere afleveringen in het dossier.