L. Vogelaar - 24 jul 2009 09:35 - Gewijzigd: 24 jul 2009 09:35

Plannen maken in het Kruithuis

Vakantie houden, kennis opdoen en dan ook nog Delft behoeden voor een ramp. Veertig meerbegaafde kinderen waren deze week op kamp in de prinsenstad. „Dit is een groep waarin ze niet steeds opvallen doordat ze anders zijn.”

„Daar komt de burgemeester!” De journalist wordt bij aankomst onmiddellijk in het spel betrokken. Hoewel, spel... Tijdens de vergaderingen van groepjes kinderen in en om het Kruithuis is een hoogst ernstige aangelegenheid aan de orde: de veiligheid van de omringende stadsgedeelten. De burgemeester van Delft ziet –volgens de net-echt-brief die de leiding heeft opgesteld– de uitkomsten van het onderzoek „met zeer grote belangstelling tegemoet en zal nauwlettend toezien op de tenuitvoerbrenging van het door u en uw deskundigen aan te leveren plan.” Stel je voor dat de boel ontploft...

Explosiegevaar
”Vuurgevaarlijk Delft” is het thema van het derde vakantiekamp van christelijk onderwijsadviesbureau Antraciet. Locatie is het Kruithuis, pal aan de Delftse Schie. Vrachtschepen glijden op luttele meters afstand van de poort voorbij. Aan de overkant zwenken kranen zand tot boven een geopend scheepsruim, waarna hun vracht met een doffe plof in de diepte verdwijnt.

Het Kruithuis werd gebouwd nadat het Delftse Kruitmagazijn in 1654 explodeerde met „zoo een gruwelijk gedruys en geweld dat het uitspanzel des hemels scheen te kraken en te bersten.” De gevolgen waren verschrikkelijk. „De hoofden van de lichamen der menschen wierden afgeknoft.”

Na deze ramp wilde men het kruit voortaan op een kanonschot afstand buiten de stad bewaren. In de Lage- of Abtswoudse polder kwam een nieuw magazijn te staan: twee torens in een vijver, wat bijgebouwen, en dat alles toegankelijk via een fraaie poort.

Herkenning
Later dijde Delft uit, aan weerszijden van de Schie. Het Kruithuis raakte omsingeld. De landmacht had het complex tot de mobilisatie van 1939 in gebruik. Na de oorlog kwam de luchtmacht, in 1964 een studentenroeivereniging en rond 1969 de padvinders. Die laatsten zitten er nog steeds, maar ze verhuurden de locatie deze week aan Antraciet. Want Delft moet voor een ramp worden behoed.

De hele week zijn de kampdeelnemers met die opdracht bezig. Elke dag doen ze een Bijbelstudie rond het thema ”vuur”. Op maandag bereiden ze een reddingsplan voor en bouwen ze een vlot. Dinsdags volgen ze college op de Technische Universiteit, op loopafstand van het oord, en gaan ze naar een concert. Op woensdag staan een brandweerdemonstratie en een gourmetmaaltijd op het programma, donderdag een stadswandeling. Tegen die tijd hebben de jongeren zo veel van vuurgevaar en veiligheid opgestoken dat ze er een presentatie over kunnen geven.

„Voor de kinderen is het een leuke vakantieweek, met zowel ontspanning als intellectuele uitdaging”, zegt organisator drs. A. Bongiovanni. „En vooral: een feest van herkenning; ze ontmoeten hier kinderen die op hetzelfde niveau denken. Dit is een groep waarin ze niet steeds opvallen doordat ze anders zijn en waarin ze daarom ook niet geplaagd worden.”

Van de veertig kinderen doet bijna de helft voor het eerst mee. Soms zijn er vier of vijf kinderen uit één gezin. De kampleiders hebben een (ortho)pedagogische of psychologische achtergrond. „Er wordt nogal wat van de staf gevraagd, want eigenlijk is dit een therapeutisch kamp. Terwijl we bezig zijn, observeren we de kinderen. Bij de vorige twee kampen, in Sevenum en Nijkerk, schreven we na afloop over elk kind een rapport. Ditmaal doen we dat tíjdens het kamp al.”

Het kamp is anders dan andere. „Vaak zitten vakantiekampen vol met dingen die jij waarschijnlijk helemaal niet zo leuk vindt”, aldus de folder. „Erg veel voetbal en corvee, bijvoorbeeld. Terwijl jij veel liever rustige dingen doet. Of interessante dingen wilt bekijken. Of eens wat aan anderen vertelt over je hobby, die ze op school maar vreemd vinden, maar die tijdens dit kamp opeens heel waardevol blijkt te zijn.”

Opdracht
In het Limburgse Sevenum bedachten de kinderen hoe er een dierentuin gevestigd zou kunnen worden. In Nijkerk speurden ze naar resten van kasteel Holkerveen. In Delft rust de opdracht tot redding van de stad op hun jonge schouders.

Na de vergadering, op de stapelbedden en buiten, wordt de groep bij elkaar geroepen. Bongiovanni doet het vervolg uit de doeken. Snelle uitleg, doorspekt met humor.

Even later zijn de deelnemers met palen, touw en tonnen in de weer om vlotten te bouwen. Zwemmen blijkt overigens minstens zo leuk. „Wilt u nat?” informeert een deelnemer. De juf hapt niet toe: met een waterballet wordt de stad niet gered; dat zal de reden zijn.

Duim
„Deze jongeren voelen zich hier veilig en begrepen”, geniet Bongiovanni. „Op school verzwijgen ze hun vragen vaak. Hier is ruimte voor de diepgang waaraan ze behoefte hebben.

In Sevenum zou een gepromoveerd theoloog ons in de plaatselijke kerk iets vertellen. De man verwachtte studenten en was zichtbaar teleurgesteld toen er een groep kinderen binnenkwam. Hij begon op kinderlijk niveau te praten. Opeens haalde een jongen van een jaar of acht zijn duim uit zijn mond, wees omhoog en zei: „Meneer, dit deel van de kerk is romaans en dat deel is gotisch; dat past niet bij elkaar.”

Je zag de theoloog van kleur verschieten. Dit was een opmerking die hij niet verwacht had. Er ontstond een leuke gedachtenwisseling, op niveau. De kinderen vonden het geweldig. En die man ook.”

Lees het hele artikel op refdag.nl.