Geplaatst:13 jul 2009 09:32 - Gewijzigd: 13 jul 2009 09:32

COLUMN SEBASTIAN: Ruim baan

Behalve stukjesschrijver ben ik postbode. Tegen wil en dank; ik doe het om mijn dochter van 14 te helpen. Ze heeft een baantje. Bij Sandd. Twee keer per week post sorteren en bezorgen. ’t Betaalt best, maar ’t is soms net te veel werk voor haar. En dan heb je natuurlijk een vader om bij te springen.

De eerste keer voel ik me knap lopen. Ik waan me dik dertig jaar terug in de tijd, toen ik met m’n broer elke week reclamefolders bezorgde. Op vrijdagavond vouwen, op zaterdag lopen. Tweeduizend brievenbussen afwerken. En daarna je hand ophouden bij de supermarkt, de drogisterij, de bakker, de slager. Want zo ging dat toen: niks geen overschrijving van het zuurverdiende geld per bank; nee, gewoon handje contantje. Mooi moment was dat, elke week.

Terug naar die eerste keer post lopen. ’k Zal de opmerkingen onderweg maar niet citeren. Nou vooruit, twee dan. „Ga je nu ook al je eigen krantenstukjes rondbrengen?” ’t Wordt met een grijns gezegd, maar zo’n opmerking raakt me wel. De woorden echoën voetstappen lang in m’n oren. Wat erger is: in m’n hart.

En dan die andere losse flodder: „Betaalt het RD zo slecht dat je moet bijbeunen?” Leuk, zo’n schampschot, maar ook lastig. Wat moet je hier nu weer op antwoorden? Ik ben maar doorgelopen, met de wetenschap dat de waarheid niet altijd op de straten van Askelon uitgeroepen kan worden.

Alles went. Ook post bezorgen. Inmiddels loop ik fluitend, niet gehinderd door valse schaamte, mijn deel van de wijk. Twee straten zijn het. Lange straten. Altijd dezelfde. Ik krijg er een band mee. Steeds meer mensen groeten me. Ze herkennen me als de man van Sandd.

In mijn hoofd vormen zich steeds meer duo’s: een getal en een naam. Om privacyredenen –ook een postbode heeft ambtsgeheim!– kan ik niet in details treden, maar bij 4 denk ik tegenwoordig automatisch aan mevrouw M. en bij 28 aan de familie H. Raar eigenlijk, dat soort combinaties, maar ’t zal wel een beroepseigenaardigheid van postbestellers zijn.

Op een zekere zaterdag heb ik het genoegen vijf stappen achter mijn collega van TNT aan te lopen. Aardige vrouw. Niks geen verwijtende blik richting mij als concurrent. Natuurlijk niet. Het vrijemarkt­denken is op het grondvlak al lang aanvaard. Aan de top, dáár gunnen ze elkaar soms het licht in de ogen niet. Op straat gaan we als kameraden met elkaar om.

Post bezorgen is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Soms verbaas ik me. Over de wildernis, die ik uit de aard der liefde tuin zal noemen, voor sommige huizen. Wat kunnen mensen er een bende van maken. Dat is tot daaraan toe. Maar als ik niet bij de voordeur kan komen zonder met m’n hoofd door een spinnenweb te gaan, word ik echt een beetje nijdig.

Nijdig ben ik ook op de man die zijn dikke Mercedes steevast pontificaal voor het pad parkeert. Als ik me dun maak –kost enige moeite– kan ik me langs het donkerblauwe vehikel wringen om richting voordeur te lopen. Er komt een moment dat ik enveloppen, tijdschriften en folders niet meer in zijn brievenbus stop, maar onder z’n ruitenwisser. Als onbezoldigd Sanddmedewerker roep ik iedereen op: Maak ruim baan voor de postbode!

Sebastian