MAX -  6 jul 2009 08:11 - Gewijzigd: 6 jul 2009 08:11

COLUMN MAX: Wespenjacht

Zomertijd, wespentijd. Bijen zijn nuttig, hommels idem en ook wespen schijnen een functie te hebben. Toch heb ik de laatste soort liever niet te dicht in m’n buurt. Hun manier van opereren is me te stiekem: ze kruipen in je boordje of je broekspijp en als ze dan klem zitten is een vlijmscherpe steek je deel.

Nee, ik mag ze niet, die vliesvleugeligen in voetbal­tenue. Omdat ze op mondjes van kinderen landen als die een ijsje eten, omdat m’n vrouw ooit een halfjaar kwakkelde met haar gezondheid na een wespensteek op een vitale plaats in haar rug en omdat zo’n gemene steek een paar jaar geleden –diep tragisch– het leven kostte aan een collega.

De aanwezigheid van wespennesten vormt een zwart-gele draad in m’n bestaan. Om de paar jaar kom ik mezelf hoog op een ladder tegen, al dan niet in imkerskostuum, met een spuitbus die radicaal een einde maakt aan een nest onder het dakbeschot of achter een boeideel. Een ladderheld ben ik niet, een wespenheld nog minder en de combinatie van beide disciplines is louter uit hoge nood geboren.

Er zijn toch verdelgers actief, merkt een slimmerik op. Zeker. Maar als je ze nodig hebt, is de wachttijd net opgelopen tot drie weken –ga jij volgende week op vakantie– en bovendien kan de rekening behoorlijk gepeperd uitvallen, weet ik uit ervaring. Ik heb zo’n klusje ook liefst meteen geregeld. Beetje ongeduldig, jazeker.

Twee jaar geleden sprong een buurman bij: hij is iets dapperder op de ladder. We wachtten –de gebruiksaanwijzing schreef dat voor– tot alle wespen naar bed waren, voor de nestopeningen werden bespoten. De actie verliep gesmeerd, totdat er twee wespen iets te laat thuiskwamen en de buurman alsnog lelijk te grazen namen.

Op het busje stond helaas dat we de handeling na twee weken dienden te herhalen. Buur noch ik hadden enige trek om weer de ladder op te gaan, ook niet na wespensluitingstijd: op een mooie zomeravond toch gauw een uurtje of elf.

Nood, hoe relatief ook, maakt vindingrijk. Voor de herhaalsessie construeerden we een even simpel als doeltreffend wapen. Twee lange elektriciteitsbuizen van pvc met een koppelstuk ertussen: heb je zomaar een meter of zes. Aan de ene buis knepen we een mondje, de andere kant voorzagen we van een bochtje: daar kon het gif prima in.

Vervolgens sloten we onze lans aan op de slang van de compressor. En spuiten maar! Riant vanaf de grond. Doseren ging het best door de luchtslang deskundig te knijpen. Niet te hard –want dan ligt het gifpoeder overal maar niet bij het nest–, niet te zacht, want dan komt het er niet bij. De uitwerking was verbluffend en de overlast verleden tijd.

Onlangs ontdekte ik, wantrouwig geworden door telkens nieuwe wespen in mijn werkkamer, alweer een nest. Ja hoor: op een vergelijkbare plaats, achter een boeideel, maar nu aan de voorkant van het huis. Onze militaire operatie verliep gesmeerd: misschien dat het wel bij één behandeling kan blijven. Al dagen geen wesp meer te zien bij het gat.

We overwegen patent aan te vragen op onze vinding. Maar omdat zo’n aanvraag veel tijd vergt, mogen de lezers van dit stukje –indien nodig– ons idee nu al geheel gratis overnemen. We zijn tenslotte de beroerdste niet. En in dit geval heiligt het doel de middelen.