Jacomijn Hoekman - 20 jun 2009 09:09 - Gewijzigd: 20 jun 2009 09:09

Aanvaring met krokodil

„Welke dag is het nu?” Hij grinnikt verontschuldigend terwijl hij de vraag stelt. Backpacker Henk-Jan van Maanen (22) uit Rijssen maakt zich niet zo druk om de tijd. Kamperend op een camping ergens in het oosten van het uitgestrekte Australië geniet hij van de vrijheid.

Elk jaar nemen duizenden jongeren hun rugzak op en gaan op weg naar de horizon. Alleen naar Australië komen jaarlijks al 150.000 backpackers. Achter deze cijfers gaan spannende verhalen, grote avonturen en soms ook eenzame periodes schuil.

Dat geldt ook voor Henk-Jan: diefstal, een aanvaring met een krokodil, afscheid van zijn neef en reismaatje Hans. Backpacken gaat hem niet in de koude kleren zitten.

Na een tocht door Egypte, Jordanië, Israël en Indonesië is hij een maand geleden in Australië beland, waar hij nodig een baantje moet zien te vinden. Het wil nog niet zo. „De economische crisis”, weet hij feilloos de schuldenaar aan te wijzen. „De afgelopen dagen heb ik tientallen werkgevers benaderd voor werk. Maar de Australiërs zijn ook niet gek. Die geven hun baantjes eerst aan hun eigen mensen.”

Waarom ben je gaan back­packen?
„Omdat de wereld groter is dan Nederland. Er is zo veel te zien en zo veel te beleven. Er zijn zo veel mooie mensen te ontmoeten, zo veel culturen waarvan je iets kunt leren. En ik ben het natuurlijk ook gaan doen voor het avontuur en de spanning.”

Hoe bereid je je voor?
„Je moet een goede rugzak meenemen met handige dingen zoals een wereldstekker en medicatie. Zorg ervoor dat je rugzak niet te zwaar wordt. Laat een telefoonnummer achter voor de thuisblijvers, regel een goede verzekering en zorg dat je je financiën op orde hebt. Begin een paar maanden van tevoren met de voorbereidingen. Zeker als je meerdere inentingen moet krijgen.”

Kan iedereen backpacken?
„Als je echt een stresskip bent, kun je het misschien beter niet gaan doen. Maar iedereen met een beetje lef en een relaxte houding is een backpacker in de dop. Je moet zonder al te veel planning kunnen reizen. Het gebeurt vaak zat dat je een paar uur op een bus moet wachten of dat je op de verkeerde plek uitkomt. Met dat soort situaties moet je flexibel en relaxed kunnen omgaan.”

Is het beter alleen te reizen of met z’n tweeën?
„Ik heb het allebei gedaan. Als je met iemand anders op pad gaat, is dat erg leuk. Maar het is ook lastig om 24 uur per dag op elkaars lip te zitten. Je moet dus een maatje uitkiezen met wie je goed overweg kunt.

Als je alleen gaat, moet je makkelijk contact kunnen maken met andere backpackers, maar ook een einzelgänger zijn. Op sommige momenten mis je een maatje. Dus moet je bij jezelf nagaan of je wel in staat bent alleen te zijn.”

Wanneer ga je terug naar huis?
„Voorlopig nog niet. Ik wil hier een paar maanden zien te werken. Dan maak ik de oversteek naar Zuid-Amerika. Daar wil ik een paar landen bezoeken en proberen wat vrijwilligerswerk te doen. Ik heb geen vaste datum waarop ik terugga.”

Sterke verhalen
Elke rechtgeaarde backpacker voelt zich verplicht een weblog bij te houden. Wie schrijft voor zijn brood, doet daar nog een schepje bovenop. Henk-Jan, oud-student journalistiek aan de CHE, zette daarom speciaal voor Magneet wat sterke verhalen op papier.

Een van de leukste dingen van het backpacken is de voorraad aan sterke verhalen die je opdoet tijdens je reis. Ik vertel het thuisfront over: rokende vulkanen; gastvrije Palestijnen; beroofd worden tijdens het liften; aardbevingen; zendelingen in Papoea; kameelrijden bij de piramides; roadtrips in Australië; opgepropt in een Indonesisch minibusje zitten met zestien Javanen en nog zo veel meer, maar waar ik een paar weken geleden echt indruk mee maakte op mijn jongere broertje is het volgende verhaal...

Langzaam peddelen mijn reismaatje Hans en ik naar de oever van het tropische riviertje. Het lijkt een perfect fotomomentje te worden tot een onverwachte gebeurtenis de rust verstoort. Uit het niets doemt een krokodillenbek op uit het water die een razendsnelle uitval doet naar Hans’ ongetwijfeld smakelijke nieren. „Weg hier! Weg hier!” begint Hans te roepen.”

Terwijl we als malle honden onze peddels door het water bewegen slaat het reptiel nog een keer met zijn staart naar de boot voor het verdwijnt in de diepten van het groene water.

Als we honderd meter verder hijgend onze peddels uit het water halen moeten we allebei van de schrik lachen. Hans: „Ik dacht dat we een boomstam onder water raakten. Maar dat geluid moet het blazen van die krokodil zijn geweest toen we hem raakten.” Op de camping in het Nationale Park in Queensland waar we die avond kamperen gaat ons verhaal als een vuurtje rond. De beheerder van de kanoverhuur komt naar ons toe en legt uit dat de zoetwaterkrokodillen die in de rivier leven normaal gesproken ongevaarlijk zijn voor mensen, maar dat als je over zo’n beest heen vaart ze dat toch minder prettig vinden. In ieder geval is onze reputatie als ‘crocodile boys’ gevestigd. En mijn broertje vindt het verhaal prachtig.

Een krokodillenaanval blijft natuurlijk een uitzonderlijk verhaal, want backpacken bestaat niet alleen uit avontuur. De lol van backpacken is ook de onverwachte ontmoetingen met nieuwe mensen...

In een drafje ren ik langs de weg naar beneden. Ik heb zojuist een paar uur rondgelopen op een indrukwekkende Indonesisch vulkaan en ben op de terugweg naar beneden. Na een kwartiertje stopt er een grote SUV naast me. Het gezin dat me oppikt blijkt op een korte vakantie te zijn. Nadat ze hun verbazing hebben geuit over mijn lengte (ik toren inderdaad boven alle Indonesiërs uit) en mijn blauwe ogen is het ijs gebroken. Maar ze zijn geschokt als ik toegeef dat ik echt helemaal alleen reis en pas 22 ben. Een gesprek volgt over naaktstranden in Nederland en over het idee dat je in Nederland gek bent als je werkt omdat de overheid het salaris van werkeloze mensen betaalt. Geduldig probeer ik alle misverstanden uit de wereld te helpen. Even later komen we aan bij het luxueuze hotel waar het gezin verblijft. Ik word aangeraden om even een douche te nemen. Ik ben inderdaad nogal bezweet en ik blijk nog mee te moeten naar een restaurant. Even later stamp ik op mijn hikeschoenen en in korte broek een chic Javaans restaurant binnen. Als ik na de maaltijd probeer te betalen kijkt Abay, de vader van het gezin, me verbijsterd aan. De rekening is voor hem natuurlijk. Een paar uur later lig ik in bed en kan niets anders doen dan schaapachtig grijnzen over deze onverwachte gastvrijheid. Backpacken is het einde!