Sebastian - 15 jun 2009 10:30 - Gewijzigd: 15 jun 2009 10:30

COLUMN SEBASTIAN: Zorgvrouwen

Met een zekere regelmaat bezoeken groepen abonnees het kantoorpand van deze krant. Soms als onderdeel van een jaarlijks dagje uit, soms komen ze er speciaal voor. Wij, in Apeldoorn, vinden dat leuk. „Contact met de achterban: dat is gaaf”, zou de min-18-generatie zeggen.

Natuurlijk moeten die geïnteresseerde lezers zinvol beziggehouden worden. Daar hoort meestal het praatje van een journalist bij. Want ja, wie zitten er nu eigenlijk achter die namen die je steeds in de krant leest?

Soms mag ik dat praatje verzorgen. Zoals onlangs. Ik stel me op zo’n moment voor dat de zaal niet zit te wachten op een monoloog van een uur, hoewel er genoeg journalistieke belevenissen te vertellen zijn. Nee, ik kies voor een interactieve presentatie. Lekker modern. Vaak halen de mensen opgelucht adem. Gelukkig, niet weer een hoorcollege waarbij je moeite moet doen om ogen en oren open te houden.

Ik bombardeer het gezelschap tot journalisten in spe en schotel de mensen een casus –weer zo’n lekker eigentijds woord– uit mijn eigen praktijk voor. Dit keer bestaat het publiek overwegend uit vrouwen –ze komen uit een lieflijk refodorp– die iets met de zorgsector hebben.

Dat laatste komt mij goed uit, want mijn casus gaat over een reformatorische zorginstelling die in financiële problemen verkeert. De kwaliteit van de zorg lijdt eronder en er moeten medewerkers ontslagen worden. Tot overmaat van ramp blijken de problemen het gevolg te zijn van bestuurlijk wanbeleid. Toe maar.

De vraag: Hoe gaan we als RD dit varkentje wassen? Ik houd rekening met de reactie: „Niet over schrijven, meneer. Komt alleen maar narigheid van. Je kunt zulke zaken beter bedekken.” Die reactie komt niet. Integendeel.

Het gezelschap gaat enthousiast met de casus aan de gang en put zich uit in het noemen van mensen die gehoord moeten worden om de waarheid boven tafel te krijgen: de directeur, het bestuur, de cliëntenraad, de ondernemingsraad, de bewoners, de inspectie. Ik hoef er weinig aan te doen; het gesprek loopt gesmeerd.

Af en toe maak ik het de gasten bewust lastig. De directeur wil niet reageren op vragen, wat nu? De zaal: „Zorg dat je harde feiten en cijfers hebt en confronteer hem daarmee.” En deze: „Niet afgaan op geruchten, want dan kun je als krant onderuitgaan. Dus de zaak goed uitzoeken.”

Ik kom weer met een tegenwerping. Er zijn mensen die vinden dat het RD moet stoppen met dat gewroet. Ze bellen naar Apeldoorn, eisen de hoofdredacteur aan de lijn en uiten hun verontwaardiging: „U bent toch geen Telegraaf?” Stoppen dus maar?

Geen sprake van, reageert het gezelschap strijdlustig. „Misschien durft niemand tegen de directeur of het bestuur in te gaan. Dan worden de problemen dus niet opgelost.” Een ander: „De bewoners van het tehuis zijn de dupe, maar kunnen vaak niet voor hun eigen belangen opkomen. Soms moeten de media daarom een handje helpen.”

Het gezelschap overtreft mijn stoutste verwachtingen. Deze zorgvrouwen uit het lieflijke refodorp ontpoppen zich als journalisten van het zuiverste soort! Ook benieuwd of u onvermoede capaciteiten als verslaggever hebt? Gewoon even Apeldoorn bellen.