Ds. P. den Butter, Middelharnis - 10 jun 2009 12:23 - Gewijzigd: 10 jun 2009 12:23

Neeltje

Teun besefte dat er de laatste tijd dingen gebeurden die hij niet goed meer wist thuis te brengen. Dat merkte hij vooral als zijn kleinkinderen bij hem waren. Die hadden het dan soms over zaken waar Teun geen flauw idee van had. Ja, hij werd oud. Dat vonden zijn kleinkinderen ook. Soms kon hij dat aan hen merken.

Nu was kortgeleden Karin bij hem geweest, zijn kleindochter van tien. Opgewonden had ze verteld dat ze met haar vriendin en de ouders van die vriendin een dagje naar Zeeland zou gaan. Daar zouden ze de Oosterscheldewerken gaan bekijken – die geweldige dingen die ze daar gebouwd hadden om Nederland tegen het water te beschermen. Karin zag naar die dagtocht uit.

En, zo had ze er toen bij verteld, onderweg zouden ze dan ook nog bij Neeltje van tante Jans langs gaan. Wie die Neeltje was, wist Teun niet. Misschien wel familie van de ouders van Karins vriendin. Hij had er verder ook niet naar gevraagd. Hij had Karin een fijne dag toegewenst en ze hadden samen afgesproken, dat ze gauw zou komen vertellen hoe het geweest was.

Nu was Karin weer op bezoek geweest. Met hele verhalen. Over die waterwerken, compleet met grote sluizen die het zeewater in- en uitlaten, zodat eb en vloed door kunnen gaan. Dat is immers nodig voor de oesterteelt in Yerseke. Ze hadden ook nog een wandeling door de duinen gemaakt onder leiding van een mevrouw die alles van meeuwen leek te weten. Er was een soort speeltuin en natuurlijk hadden ze patat gegeten. Ook hadden ze zeeleeuwen gezien. Het was een prachtdag geworden.

Toen Teun vroeg of ze ook nog bij Neeltje van tante Jans waren geweest, had Karin eerst wat verbaasd opgekeken en was toen hard in de lach geschoten. „O opa toch”, had ze gezegd, „niet Neeltje van tante Jans, maar gewoon Neeltje Jans. Zo heet het daar. Dat is de naam van die plaats. Ik hoorde daar dat Neeltje Jans eigenlijk een kunstmatig aangelegd eiland is, waarop ze met de bouw van de sluizen begonnen zijn. Wat grappig dat u bij die naam aan een vrouw hebt gedacht.”

Daar had je het weer. Hij werd inderdaad oud. Dus er was helemaal geen Neeltje van tante Jans. En nu had zijn lieve kleindochter gemerkt hoe dom hij is. Zou ze hem erom uitlachen? Nee, zij niet. Daar is zij veel te lief voor. Maar haar oudere broers, die volop in de puberteit zitten? Zouden die hem misschien gaan bekijken als een seniel oud baasje?

En als hij nog eens verder achteruit zou gaan? Hoe noemden ze die ziekte ook weer, die veel mensen bij het ouder worden krijgen? Die ziekte waarbij je langzamerhand je geheugen kwijtraakt en de dingen niet goed meer weet?

Ineens voelde Teun angst in zich opkomen. Wat is een mens toch afhankelijk. Niets kun je uit jezelf. Hij mocht wel veel en vaak bidden: Heere, mag ik alstublieft mijn verstand behouden bij het ouder worden. En laat me toch nooit dingen zeggen die U onteren. Zet een wacht voor mijn lippen en laat ik toch alsublieft Uw Woord mogen blijven verstaan.

Ds. P. den Butter, Middelharnis