Ab Jansen -  6 jun 2009 08:30 - Gewijzigd: 6 jun 2009 08:30

Taiwanese christen onder druk

Tulpen, dijken en „wooden shoes” (klompen). Het is altijd weer datzelfde rijtje dat je te horen krijgt als buitenlanders zeggen waar ze aan denken bij ”Nederland”. Alsof we niets anders in de aanbieding hebben. Wat te denken van verkeersborden voor overstekende herten, zwijnen, padden, eendjes, egels, joggers, moeders met/zonder kinderen en opa’s?

Een andere aanrader zou de tamelijk relaxte Nederlandse levensstijl zijn. De monden van Winni, Eric en Winnie vielen in ieder geval open toen ze hoorden dat de meeste Nederlandse jongeren niet gestrest door het leven gaan, opgejaagd door hun ouders omdat die „de allerbeste” studieresultaten willen zien. „Wauw”, riepen de twee Winni(e)s, „kom, we gaan naar Nederland verhuizen!”

De 25-jarige Winni Lin, haar een jaar oudere studiegenote Winnie Chen en Eric Huang (24) studeren aan Christ’s College, een vierjarige hbo-opleiding met een stevig christelijk tintje. Je zou het een uitvergrote evangelische hogeschool op zijn Chinees kunnen noemen.

De opleiding staat in Tan­shui, een mooi groen stadsdeel in het noorden van Taipei, de hoofdstad van Taiwan. Met de metro vanuit het hart van de stad is het een minuutje of twintig reizen.

De ruim 300 studenten kunnen er Engels, muziek, massacommunicatie, administratieve vakken of informatietechnologie volgen.

Er is één ‘maar’: de opleiding wordt niet door de Taiwanese overheid erkend en dat helpt natuurlijk niet bij het vinden van een baan.

De reden van deze ‘discriminatie’ is tegelijk een van de extra’s van Christ’s College: het wil Taiwanese jongeren in de eerste plaats tot de Heere Jezus brengen en is dus geen neutrale opleiding.

De meerwaarde van Christ’s College laat zich niet in een papieren diploma vangen, weten de drie uit ervaring. Ze hebben er de God van de Bijbel leren kennen en Jezus leren volgen. Geen van hen komt uit een christelijk nest, en toch kozen hun ouders of andere familieleden ervoor om hen naar Christ’s College te sturen.

Uit de persoonlijke verhalen van Eric en de twee Winni(e)s wordt duidelijk dat nogal wat jongeren uit gebroken gezinnen naar Christ’s College komen. Omdat ze intensief met hun docenten optrekken –net als zij wonen en leven die op de campus– vinden studenten er een alternatieve familie die wel persoonlijke aandacht voor hen heeft en die hen geestelijk thuis probeert te brengen.

Winnie ziet het nog altijd als „een wonder van God” dat ze hier terecht is gekomen. Ze was geestelijk totaal de weg kwijt en sociaal vereenzaamd toen haar oma haar wees op Christ’s College. „Vanaf de eerste dag dat ik hier kwam, veranderde er iets in me.”

Ze heeft wel haar bedenkingen bij het nogal gesloten karakter van de opleiding. Of ze geestelijk standhoudt als na haar afstuderen het ‘echte’ Taiwan op haar afkomt? Ze aarzelt. „Daarvoor heb ik al die jaren te weinig met de buitenwereld te maken gehad.”

Dat neemt niet weg dat die boze buitenwereld wel degelijk naar binnen sijpelt. Zo hebben ze alle drie last van de gigantische prestatiedruk die op Taiwanese jongeren ligt. „Ben ik bij mijn ouders”, zegt Winni, „dan praten ze graag over ”de hoge salarissen” die kinderen van hun vrienden hebben.” „Mijn ouders houden me vaak de succesvolle carrière van mijn zus voor”, vertelt Winnie. „Toch weiger ik me met haar te meten. Ik heb een andere kijk op het leven gekregen, en ik weet: God zal mij de goede weg wijzen, met of zonder goed inkomen.”

________________________________________________________________________

Taiwan, het andere China
Je zou zeggen: 23 miljoen Chinezen zie je niet zomaar over het hoofd. En toch gebeurt dat nog wel eens. Want zeg nou zelf: wie weet waar Taiwan precies ligt? Dat komt doordat het grote communistische China, met zijn 1,3 miljard burgers, ervoor ligt. En doordat dit China ook nog eens met veel ellebogenwerk het eilandstaatje voor zijn kust als niet-bestaand verklaart. Communistisch China beschouwt Taiwan –zo groot als Nederland– al zo’n zestig jaar als een afvallige provincie, die het niet moet wagen zich als onafhankelijke staat te presenteren. En dat het menens is blijkt wel uit de batterij raketten die op het eiland zijn gericht. In werkelijkheid zijn de Chinezen van Taiwan natuurlijk al lang onafhankelijk, en genieten ze van hun vrijheid, hun democratie en hun welvaart.