Corine Bruggink -  5 jun 2009 10:01 - Gewijzigd: 5 jun 2009 10:01

Versleten broeken op de zorgboerderij

Het is een en al bedrijvigheid op het terrein van zorgboerderij NOHE in Doornspijk. Morgen, de landelijke open dag van zorgboerderijen, moet alles piekfijn in orde zijn. Maarten (16) en Coen (18) –twee deelnemers– zetten daarom hun beste beentje voor.

Dat er gewerkt wordt op zorgboerderij NOHE is duidelijk. Tientallen meters terrein worden opnieuw bestraat. Stuk voor stuk vallen de stenen op hun plaats. Het fijne zand knispert onder de voeten.

Maarten (l.) en Coen voor zorgboerderij NOHE.

Maarten en Coen bekijken trots het resultaat. Al weken zijn ze druk met de voorbereidingen voor de open dag. Hun meesterwerk? De aanleg van een gloednieuw terras. Tientallen tuinstoelen staan uitnodigend klaar voor bezoekers.

Elke week gaan de jongens aan de slag op de zorgboerderij. Een zelfstandige baan zit er voor hen voorlopig nog niet in. Daarom volgen de jongens een leer- en werktraject op NOHE. Doel? Ervaring opdoen en een geschikte werkplek vinden.

De jongens maken morgen voor de vijfde keer een open dag mee. Coen: „Ik ging eerst naar de Pieter Zandt in Kampen, maar het leren lukte niet. Ik werk liever met mijn handen. Op NOHE kan dat.” Maarten kwam na het speciaal basis­onderwijs op de zorgboerderij.

Het liefst zijn de jongens buiten. Bestraten, puin opruimen of in de kassen werken; ze draaien er hun hand niet voor om. „Het straten is zwaar”, weet Maarten. Hij klopt op de versleten knieën van zijn spijkerbroek. „Dit gebeurt er dan.” Vliegensvlug verstopt Coen zijn roetzwarte handen achter zijn rug. „Die zien er ook niet uit.”

Wat ze het leukste vinden? „Met de trekker scheuren”, zeggen de jongens tegelijk. Coens ogen dwalen af naar de oranje trekker van NOHE. „Ik heb mijn trekkerrijbewijs net gehaald.”

De jongens genieten van het werk met machines. Het is ze niet snel wild genoeg. Tot de braafsten behoren ze dan ook niet, erkennen ze zelf. „Er zijn pas nog een paar ruiten gesneuveld, omdat we er met de laadbak van de kraan tegenaan botsten”, verklapt Maarten.

Hoe dan ook, van een grapje zijn de jongens niet vies. „We vonden pas een dode muis in de kippenschuur”, grijnst Maarten. „Die hebben we voor de ingang van de kantine gelegd.” Coen schatert. „Schrikken dat ze deden! Dat is leuk.”