Evert van Dijkhuizen - 30 mei 2009 10:32 - Gewijzigd: 30 mei 2009 10:32

Van Bach via Polen naar pop

Met een vreemde knoop in m’n maag word ik wakker. Da’s lang geleden, zo’n gevoel. In no time weet ik de reden: vandaag, vrijdag 29 mei, doe ik examen muziek.

Een uur te vroeg sta ik bij de Prins Maurits in Middelharnis. Heel niet erg. Ik neem nog snel even de stencils met examenstof door, die muziekleraar Marco van ’t Hoff toestuurde. „Hij wenst u sterkte bij de voorbereiding”, staat er op het begeleidende briefje. Fijne bemoediging.

Collega’s hebben mij op vwo-niveau gezet, de leukerds. Ik ben maar een havomannetje. Mijn medestrijders zijn vijf stuudjes: drie dames, twee heren. Van ’t Hoff leest Psalm 149 als dagopening. „Laat de lofzang doorgaan, ook na je examen”, geeft hij zijn gehoor mee. Mooi, zo’n moment van bezinning.

Zoals elk jaar begint ”muziek” met tien minuten leespauze. Iedereen mag het examenboekje doorsnuffelen. Waar dat goed voor is? Ik weet het werkelijk niet en word er alleen maar onrustig van. Hoe kom ik hier zonder kleerscheuren doorheen? Trouwens, waar ben ik nou helemaal aan begonnen? Straks staat m’n cijfer in de krant! „Goeie dirigent ben jij”, hoor ik m’n koorleden al gemeen grinniken.

Gelukkig, we beginnen met muziek van de componist aller componisten. Geen dag zonder Bach, ook in examentijd! Opgewekte cantateklanken schallen door het lokaal. De vragen zijn een eitje.

Na Bach Brahms. We luisteren naar het scherzo uit zijn eerste pianotrio. Hm, de examenmakers beginnen al wat vervelender te doen. Hier en daar moet ik raden, maar de muziek is mooi. Da’s het leuke van dit examen: ook al sta je stijf van de stress, je zit soms gewoon te genieten van al dat schoons uit de speakers.

Onderdeel drie is de Lukas Passie van de eigentijdse Poolse componist met de nauwelijks uit te spreken naam Krzysztof Penderecki. Tjonge, die man heeft echt alles uit de kast gehaald. Solisten, drie gemengde koren, een jongenskoor, orkest en orgel zingen en spelen dat het een lieve lust is. Beetje dissonant allemaal, maar wel indrukwekkend. Mijn buurvrouw trekt een vies gezicht. Het is duidelijk: de muziek bekoort haar matig. De vragen vallen niet tegen.

En ja, dan het slot: het onvermijdelijke popnummer. Dit keer een mengelmoes van techno, rock en oosterse muziek. Een zwoele synthesizer, jankende gitaren, bonkende beats, het komt allemaal voorbij. Hé, wat hoor ik daar? Een hammondorgel? Kan niet missen, dat jammergeluid. Gauw opschrijven bij vraag 52.

De laatste opgave is zweten. Er staat een serie noten, maar er ontbreken rusten en maatstrepen. Vul ze in! „Je hoort het fragment drie keer.” Leuk hoor, die service, maar al draaien ze het fragment dertig keer, door de herrie blijft het gissen.

En dan nu het resultaat. Ik heb 62 van de 102 punten. Mijn cijfer ligt tussen de 5,6 en de 7,6, afhankelijk van de normering en die is nog niet bekend. Niet getreurd. Ik pas gewoon een tijdloze babbeltruc toe. Let op: een 5,6, het ergste geval, wordt afgerond naar een 6, dus ik heb een voldoende. Viva la musica!