Michiel Kerpel - 20 mei 2009 11:15 - Gewijzigd: 20 mei 2009 11:15

Wiskunde of miskunde

KAMPEN – De warmte in de gymzaal doet me mijn jasje uittrekken. Maar is het wel de warmte? Is het geen angstzweet? Een journalist van het Reformatorisch Dagblad deed gisteren een wiskunde-examen.

Rond 13.15 uur stroomt de gymzaal van de Pieter Zandt Scholengemeenschap in Kampen langzamerhand vol. De enkele honderden stoelen zijn vrijwel allemaal bezet. Havisten gaan ploeteren op een wiskunde-examen. Mij wacht eenzelfde lot.

Mijn plaats is rechtsachterin. Het meubilair om me heen is zeer kleurrijk. Tafels met groene poten, tafels met blauwe poten. De stoelen zijn geel of rood. Afgezien van de zwarte vloertapijt op de vloer vrolijkt het kleurenspel de nep-examenkandidaat op.

De opdrachtenvellen worden uitgereikt. Niet alleen planmatig, maar vooral ook nieuwsgierig blader ik de paperassen door. Er wachten 22 opgaven op een antwoord.

Terwijl de eerste opdracht om aandacht vraagt, komt een surveillant mijn hoek opzoeken. Met een wiskundige precisie draait en kantelt hij een tafel, totdat die in de juiste hoek staat. Zo kan hij de leerlingen goed in het oog houden. Nauwlettend speurt hij de omgeving af, om zich vervolgens te verdiepen in wat papierwerk. De kust is veilig. Weinig spiekers bij wiskunde.

Ik droom even weg. Er heerst namelijk een weldadige stilte. Aan de andere kant proef je ook een ietwat geladen sfeer. De tijdsdruk hangt in de lucht. Opeens dringt het tot me door. Ook mijn examen moet op tijd af. Snel ga ik verder.

Vier jaar geleden deed ik ook een wiskunde-examen. Hoewel dezelfde gevoelens weer bovenkomen, is de werksituatie nu totaal anders. Toen was mijn kortetermijngeheugen volgepompt met formules en andere wiskundigheden, nu lijkt het leeg te zijn. Toen was er nog een geheugensteuntje in de vorm van een formuleblad, nu niet. Toen beschikte ik over een grafische rekenmachine inclusief aantekeningen, nu een zo mogelijk nog moderner rekenwonder, maar dan zonder al die informatie.

Om 16.00 uur –een halfuur voordat het examen officieel afloopt– leg ik mijn pen neer. Klaar! Opgelucht haal ik adem. Een gevoel van euforie stroomt door me heen. De afronding van een examen ervaar ik nog steeds eender. Het voelt als een overwinning.

Tegelijkertijd bekruipt me een ander gevoel. Ook herkenbaar. Onzekerheid. Lege plekken op het antwoordvel. Ontbrekende formules. Het examen is dan wel niet bepalend voor de studie. Toch voel ik de prestatiedruk. Om mijn eer te redden, moet ik ten minste een voldoende halen. Anders zal ik afgaan voor volk en vaderland.

Gelukkig blijf ik over de uitslag niet lang in het ongewisse. De wiskundedocent die het werk van mij aanpakt, helpt me rap uit de onzekerheid. Hij gaat werkelijk als de brandweer. Hij kijkt vast vaker na. Binnen vijf minuten is hij klaar.

Het angstzweet blijkt voor niets te zijn geweest. Een 7,5. Niet slecht zonder hulpmiddelen.

Kijk voor al het examennieuws in het dossier.