Ds. P. den Butter, Middelharnis -  6 mei 2009 09:50 - Gewijzigd: 6 mei 2009 09:50

Uitnodiging

Het kan je zomaar gebeuren dat iemand je geheel onverwachts voor een diepingrijpende vraag stelt. Een vraag die regelrecht te maken heeft met de „hoop die in ons is.”

Collegacolumnist Sebastian schreef erover in de ”Blauwe maandag” van vorige week. Over een ontmoeting die hij samen met een collega had met een nogal agressieve jongeman, die vol aversie zat tegen het christelijk geloof.

Na enig heen en weer gepraat dat nergens toe leidde confronteerde hun gesprekspartner hen ineens met de vraag: „Stel, we stappen met z’n drieën in de auto en rijden onszelf dood tegen een boom: zijn jullie dan beter af dan ik?”

Sebastian noemde die vraag een voltreffer van jewelste; een schot midden in de roos. En ik kan me levendig voorstellen dat hij zo overkwam, vooral ook door de toon waarop hij gesteld werd. Tja, wat zeg je dan? Of zeg je dan niets omdat je met een mond vol tanden staat?

Mijn collega vertelde niet hoe het gesprek verder verliep, maar maakte alleen de terechte toepassing dat het christelijk geloof een zaak is van hoofd én hart. Zeker waar! Maar als dat laatste zo beleefd mag worden? Is zo’n vraag –hoe confronterend dan ook en hoe ondermaats bedoeld– dan per se een aanval, een ”clincher”, een doorslaggevend argument om zich van het gesprek af te maken? Of mag je hem ook zien als een uitnodiging? Als een onverwachts verkregen gelegenheid om rekenschap te geven van de hoop die in je is? En daartoe dient een christen toch altijd bereid te zijn? Zegt Petrus dat niet? (1 Petrus 3:15).

Maakt het christelijk geloof echt verschil, zodat „de een beter af is dan de ander?” Ook als er straks drie lichamen uit een totaal verkreukelde auto gezaagd moeten worden? Ja, dan is er verschil! En dat mag ook die snoevende jongeman best weten.

„Ja joh, dan zijn wij beter af dan jij. Want na de dood is ons het leven bereid. De Bijbel zegt het ons duidelijk, dat wie de Zoon heeft, het leven heeft en wie de Zoon niet heeft, ook het leven niet heeft. Dat is het verschil! Dat betekent niet dat we ons meer voelen dan jij. Als God onze ogen niet had geopend, waren wij misschien nog wel feller geweest dan jij. Maar de Heiland kruiste ons pad en we konden Hem niet meer ontlopen. Hij brak ons verzet. Hij maakte ons gewillig toen Hij zei: Volg Mij. En dat mogen we nu doen. Dat is het enige waardoor ons leven zin heeft. We hebben hoop en troost zowel in leven als in sterven. En als het ooit zou gebeuren dat we zo aan ons einde kwamen, dan is dat wel diep ingrijpend voor hen die we achterlaten, maar voor ons is het het moment waarop Jezus Zijn belofte waarmaakt: Als Ik plaats bereid zal hebben, kom Ik jullie halen.

Wie weet wat God door zo’n getuigenis zou kunnen doen. Ongedacht kreeg die vijandige jongeman zo het Evangelie.

Maar inderdaad, zoals Sebastian schreef, dan moet het bij ons wel een zaak van hoofd én hart zijn. En niet een zaak van alleen: „De oude waarheid toegedaan”, of „de zondag in ere houdend.” En toch lijken er in onze gezindte heel wat te zijn die niet meer hebben dan een paar van die uiterlijkheden. Of vergis ik me? Ik hoop het van harte!

Ds. P. den Butter, Middelharnis