Geplaatst: 4 mei 2009 10:31 - Gewijzigd: 4 mei 2009 10:31

COLUMN MAX: Spiegeltje, spiegeltje...

Eén valkparkiet hebben we nog. Een witte, met een gele kop en kuif en oranje wangen. Nee, hij zit niet in een kooi, maar heeft in z’n eentje een aardige buitenvolière ter beschikking.

Dat zit zo. Hij –ik leef in de overtuiging dat het een hij is, maar bij witte valkparkieten is de kans op vergissen groot– is de laatste van een hele koppel valken die ooit het grote hok bevolkte. Donkergrijs, lichtgrijs, wit, wit met geel, wit met vaag.

Prachtige beesten, leuke beesten en relatief makkelijk te houden. Op enig moment meldt zich zelfs een exemplaar dat elders ontsnapte. De karakteristieke schreeuw verraadt zo’n vogel snel en hij laat zich betrekkelijk eenvoudig verschalken.

Ze kunnen trouwens veel meer dan schreeuwen. Keuvelen en praatjes maken bijvoorbeeld. En in de paartijd produceren ze grappige geluidjes waarmee ze de andere sekse op gezellige gedachten proberen te brengen. Onder die vrolijke kuif schuilen ware verleiders.

Maar goed, op enig moment begin ik toch af te bouwen. Geen nestkasten meer, de gemiddelde leeftijd loopt op en elke winter laten er een paar het leven. Zeer curieus: altijd de dag voor Kerst, een van beide kerstdagen of een enkele dag erna. Afgelopen 24 december lag de op een na laatste dood in het hok.

En zo gaan we de lente in met één. Even overweeg ik overplaatsing naar de volière van een schoonzus van de buurman, maar die blijkt in verbouwing en evengoed vraag ik me af of het voor één oude vogel leuk is om te worden ingekwartierd in een nieuwe valkengemeenschap. Doorgaans zijn ze vredelievend van aard, maar toch. Eén oude heer tussen louter opgeschoten volk, da’s op den duur ook niks.

Bovendien ben ik gehecht aan het dier, dat zich bij gebrek aan partners weer nadrukkelijker op mensen richt. Als ik in de tuin aan het werk ben, fluiten we gezellig naar elkaar.

Het voorjaar zet door en kuifmans voelt zich zichtbaar alleen. De keuvelgeluidjes worden ingeruild voor luid en langdurig schreeuwen. Op z’n ergst als we de tuinstoelen uitklappen op het terras. Tweede paasdag besluit ik dat er iets moet gebeuren: dat gekrijs is niet leuk voor jezelf en anderen.

Een valk erbij kopen? Geen optie: als de laatste dood is, wil ik dat deel van de tuinschuurtjes renoveren en veranderen. Op zolder zwerft een doosje IKEA-spiegels van 20 bij 20 centimeter. Boven een zitstok op de achterwand plak ik er eentje: een uitgelezen plaats.

Valkparkieten hebben grote ogen maar kleine hersentjes, zo blijkt meteen. De eerste dag schrikt hij zich telkens wild als hij zichzelf ontwaart of een van ons voorbij ziet komen in zijn spiegel. Maar 24 uur later is de parkietenpsyche geheel gekalmeerd en is de vogel o zo tevreden met zijn spiegelbeeld. Zelfs kopjes geven hoort erbij.

Het geschreeuw is voorbij, de kroel- en kirgeluidjes zijn niet van de lucht en vriend valk is zichtbaar verzoend met z’n tweenzaam lot. Ik denk dat ik Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren maar even niet consulteer over de ethische kanten van deze parkietenverlakkerij, voor je ’t weet is het weer onethisch. En hij heeft het nu juist zo naar z’n zin in z’n tweentje. Tot de kerstdagen is dit wel de oplossing, daarna zien we weer verder.

MAX