Jacomijn Hoekman -  1 mei 2009 20:19 - Gewijzigd: 1 mei 2009 20:19

Zweven boven de golven

URK – Ze hijsen zich in hun zware pakken. Al grappend lopen ze naar de Urker reddingsboot. Andries Bakker (21) en Sjoerd Broersma (20) zijn verslingerd aan hun vrijwilligerswerk. Sjoerd: „Soms moeten we midden in de nacht uitrukken. Vervelend? Daar kiezen we voor. Iedereen heeft recht op zijn gebrek, toch?”

Elk jaar staan de reddingswerkers te water even in de aandacht tijdens de Nationale Reddingbootdag. Zo ook vandaag. Het publiek krijgt dan de gelegenheid mee te varen. Magneet nam een voorproefje.

Enorme boeggolven brengen het IJsselmeer in deining. Spet­ters komen over de reling van de reddingsboot. Het maakt de vijf mannen achter op het schip niet uit. Gekleed in dikke, waterdichte pakken staren ze ingespannen naar de grijze lucht. Wiekslag na wiekslag komt een helikopter dichterbij, tot hij schommelend blijft hangen boven de reddingsboot van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM).

Een touw komt naar beneden. Nietig bungelt het tegen de achtergrond van ruig opspattende golven, de regenachtig grijze lucht en het nog grauwere water. Toch moeten Andries en Sjoerd met hun leven op dit touw kunnen vertrouwen. „Ieder jaar doen we een oefening met helikopter”, schreeuwt Sjoerd. Het brullen van de helikoptermotor overstemt zijn woorden. Helmen op, een stevige band onder hun oksels en het touw eraan: Sjoerd en Andries zijn klaar om te gaan. Ze hebben het allebei eerder gedaan.

Langzaam worden ze omhoog getrokken naar de helikopter, die zo’n 15 meter boven hen zweeft. Met bungelende benen verdwijnen ze door het gat van de deur. De helikopter trekt onmiddellijk op en verdwijnt ronkend tussen de laaghangende wolken, om de jongens na een paar minuten weer af te leveren.

Deining
Het schip draait een rondje. De bemanningsleden staan wijdbeens heen en weer te zwaaien. Ze zijn niet onder de indruk van de deining. zegt er een, trots. „Als het moet zelfs windkracht 9.”

Het IJsselmeer is bijna uitgestorven. Aan bakboord vaart een tweede reddingsboot, een kleinere. Vol gas stormt het bootje op een grote boeggolf af, houdt stil en wacht een fractie van een seconde. Dan wordt het omhoog geworpen. Als een raket zweeft het enkele seconden door de lucht, om met een klap weer op het water te belanden. Ze genieten, de mannen in het bootje.

Er zit ook een andere kant aan het reddingswerk. Sjoerd: „Andries en ik hebben ook heftige dingen meegemaakt. Een auto die de Ketelbrug afreed, bijvoorbeeld. De bestuurder kwam om. En vorig jaar werd een 19-jarige meisje in een zeilboot overvaren door een groot schip.” Andries: „Daar praten we als team na afloop over na. Er is een speciale commissie die ons hulp geeft als dat nodig is.”

Beiden zijn ook wel eens voor niets uitgerukt, soms midden in de nacht. Frustrerend willen ze dat niet noemen. „Liever tien keer te vaak uitrukken dan één keer te weinig”, vindt Sjoerd. Want dáárvoor zijn ze vrijwilliger geworden, om te kunnen helpen. Andries: „En het water...” Sjoerd: „Daar heb ik altijd al iets mee gehad.”