Corine Bruggink -  1 mei 2009 10:25 - Gewijzigd: 1 mei 2009 10:25

Jacomijn (17) verleent eerste hulp bij ongeluk

Een dramatisch ongeluk speelde zich voor haar ogen af. De gevolgen staan op haar netvlies gebrand: drie bloedende slachtoffers op een druk kruispunt. Jacomijn de Geus (17) uit Dordrecht deed wat ze moest doen: helpen. „Eén ding is zeker. God hielp mij.”

Zoals elke zaterdagmorgen stapt Jacomijn twee weken geleden op haar fiets. Op weg naar haar bijbaantje in een supermarkt in Dordrecht. Vlak voor een kruispunt ziet Jacomijn het gebeuren: met een enorme klap botst een auto in volle vaart op een overstekende scooter. In een fractie van een seconde rijdt een tweede auto op het ongeluk in.

Jacomijn (17) verleende eerste hulp.

Jacomijn staat als aan de grond genageld. Dan gaat de knop om. Zo snel mogelijk neemt ze de schade op. De bestuurder van de scooter ligt met bloedende hoofdwonden op straat. Een van de automobilisten bloedt eveneens, maar is aanspreekbaar. In de voorste auto blijft het stil. De bestuurder –een 46-jarige man– ligt over het stuur en toont geen teken van leven.

Jacomijn: „De man reageerde niet en ik voelde geen hartslag. Zijn gezicht liep blauw aan en ik zag schuim om zijn mond. Het kon niet anders dan een hartstilstand zijn.”

Elke seconde telt, beseft Jacomijn. „Ik heb de man uit zijn auto gesleept en op de weg gelegd. Gevaarlijk, maar het kon niet anders. Omdat hij nóg niet reageerde, kon ik maar één ding doen: reanimeren. Ook al had ik dat nooit eerder gedaan.”

Het reanimeren ervaart Jacomijn als „heftig en uitputtend.” „Toch was ik rustig. Ik besefte dat de Heere me hielp.”

Inmiddels verzamelen zich kijkers op de kruising. Jacomijn neemt de regie. „Het voelt raar om als 17-jarige ouderen te bevelen, maar ik kan me niet voorstellen dat je passief toe blijft kijken.” Ze sommeert om een ambulance te bellen en het verkeer te regelen.

Diezelfde middag belt de echtgenote van het slachtoffer. „Ze was emotioneel. „Ik geef je alles wat je wilt. Je hebt het leven van mijn man gered, daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn”, zei ze. Afgelopen week kwam hij uit het ziekenhuis. Binnenkort hoop ik hem te bezoeken.”

Veel praten helpt Jacomijn de dramatische ervaring te verwerken. „Ik sliep slecht en kreeg flashbacks. Nu gaat het beter. Ik zie de afloop van het ongeluk als een wonder, waarvoor ik God dankbaar ben.”