Geplaatst:27 apr 2009 08:32 - Gewijzigd: 27 apr 2009 08:32

COLUMN SEBASTIAN: Aanval

Samen met een collega liep ik op een seculiere bazaar. We raakten in gesprek met een man van een jaar of twintig die nogal opvallend zijn aversie tegen het christelijk geloof ventileerde.

Toen hij hoorde dat wij beiden op een reformatorische school werkten en dus tot de zwaren in Nederland gerekend moesten worden, raakte hij helemaal op dreef. Met weinig vleiende woorden maakte hij duidelijk dat christenen achterlijke mensen zijn die de Bijbel als fopspeen gebruiken om hun leven op dit ondermaanse inhoud te geven. Zo ongeveer ging dat gesprek.

Ik moet zeggen dat ik –gelukkig!– meestal aardiger ontmoetingen heb met andersdenkende mensen. Toch ben ik dit gesprek, hoewel lang geleden, nooit vergeten. Dat kwam vooral door één opmerking van deze vuurspuwende jongeman.

Toen het er echt op aankwam, zei hij met samengeknepen ogen: „Stel, we stappen met z’n drieën in de auto en rijden onszelf dood tegen een boom; zijn jullie dan beter af dan ik?”

Er viel even een pijnlijke stilte, want, in alle eerlijkheid: deze opmerking was natuurlijk een voltreffer van jewelste. De man stootte na al ons gediscussieer door tot de kern van de zaak. Met de laatste pijl op zijn boog zei hij eigenlijk: „Oké, dat jullie geloven, nou vooruit dan maar. Maar héb je er ook wat aan?” Op zo’n moment ervaar je dat al het geredeneer over het geloof tekortschiet om mensen te overtuigen van de waarheid van de Bijbel.

Ik moest weer aan het voorval denken toen ik vorige week in de krant las dat de SGP-jongeren pleiten voor herinvoering van de apologetiek: de verdediging van het christelijk geloof. Is daar iets mis mee? Helemaal niet! Om minstens twee redenen is dat pleidooi buitengewoon goed.

In de eerste plaats stuit je in het gesprek met seculiere medemensen nogal eens op een verontrustend gebrek aan kennis van wat het christelijk geloof werkelijk inhoudt. Niet zelden komen andersdenkenden op de proppen met clichéachtige tegenwerpingen als: „Hitler was ook een christen”, „Moet je eens kijken hoe verdeeld jullie, gelovigen zijn” en „Die zwaren, die knijpen de kat in het donker.” Feitelijk gezien valt daar overigens weinig tegen in te brengen!

De tweede reden is het onvermogen van veel christenen om in het gesprek met hun onkerkelijke buurman of collega de kern van de Bijbelse boodschap in begrijpelijk Nederlands onder woorden te brengen. Daarom is het goed dat reformatorische scholen het vak apologetiek geven. Jong geleerd is ook hier oud gedaan.

Dat apologetiek lastig is, ervaren jongeren als ze door hun school naar Amsterdam of een andere grote stad worden gestuurd om met voorbijgangers gesprekjes over de Bijbel aan te knopen. Er zijn mensen die daar welwillend op reageren en het zelfs positief vinden dat jongeren op die manier voor hun geloof uitkomen. Maar het gaat soms ook anders. Dan krijgen jongeren midden op de Dam een bak azijn over zich uitgestort waar ze danig van schrikken en niet van terug hebben.

Apologetiek is nuttig, nodig. Als we één ding maar niet vergeten: het christelijk geloof is een zaak van hoofd én hart. De man op de bazaar schoot midden in de roos: „Zijn jullie beter af dan ik?”

Sebastian