Geplaatst:22 apr 2009 08:44 - Gewijzigd: 22 apr 2009 08:44

Pepermunt

Drie ervaren kerkgangers bespraken de vraag hoe het toch zou gaan met de pepermuntindustrie. Als kerkgangers bespraken ze dit vraagstuk vanuit de gedachte dat het welzijn van deze tak van industrie nauw verbonden is aan de kerkgangers in ons land. De gemeenschappelijke conclusie waar ze al snel toe kwamen, was dat de situatie er niet rooskleurig uitzag. Maar de manier waarop ze tot deze conclusie kwamen, was bij alle drie weer anders.

De eerste veronderstelde dat mensen tegenwoordig gewoon minder behoefte hebben aan pepermunt omdat de dominees steeds boeiender zijn gaan preken. Als vroeger die en die bij ons zou voorgaan, zo zei hij, nam ik altijd een extra pepermuntje mee omdat hij nogal saai is. Maar als een voorganger zijn gehoor weet te boeien, hebben de mensen niet zo’n behoefte aan iets in hun mond.

De andere twee gaven hun vriend op dit punt pertinent geen gelijk. Boeiender preken tegenwoordig? Hoe kon kortgeleden een van onze vaderlandse homileten dan zeggen dat er in de prediking veel meer aandacht zou moeten komen voor de welsprekendheid? Dat lijkt meer en meer een ondergeschoven kindje te zijn. Nee, niks boeiender preken. Dominees doen veel te weinig hun best.

Nummer twee ging uit van de veronderstelling dat de kerkgangers de pepermunt een beetje oubollig zijn gaan vinden. Hij had pas een koster gesproken en die vertelde hem dat hij ’s maandagsmorgens bij het schoonmaken van de kerk ook wel afgekloven klokhuizen van appels in de bank vindt. Ook in de kerk wordt de wijsheid toegepast: snoep verstandig, eet een appel.

Die koster had ook verteld dat hij onder de bank geregeld uitgekauwde kauwgom vond, daar onzichtbaar achtergelaten.

Dat gaf bij een andere gesprekspartner herkenning. O, zei hij, zit dat zo? Ik denk wel eens, als ik vanuit mijn bank de kerk inkijk –de man was namelijk diaken–, dat sommige mensen in de kerk al begonnen zijn met het herkauwen, „gelijk de reine dieren doen.” Ik dacht dat dit werk voor thuis was, maar nu begrijp ik die kauwbewegingen.

De derde was toch nog niet overtuigd. Hij zei eenvoudig: „Mensen eten minder pepermunt, want ze gaan minder naar de kerk.” Als je bij ons ziet hoeveel lege plaatsen er zijn gekomen, vooral in de middagdiensten, dan begrijp ik best dat er minder pepermunt wordt geconsumeerd. De mensen die thuisblijven, nemen natuurlijk wel wat anders bij de thee. En als ze op visite gaan, tijdens kerkuren, krijgen ze wel wat anders gepresenteerd dan zo’n wit rond dingetje.

Daar zit het op vast. Pepermunt is kerkvoer. Behalve misschien voor een paar oude besjes die eau de cologne gebruiken en bij wie het thuis naar mottenballen ruikt.

Ze kwamen er niet helemaal uit met z’n drieën. Zou er misschien nog een vierde mogelijkheid zijn? Dat er een aantal dingen grondig mis is in de manier waarop vele mensen komen horen naar wat tot hun eeuwig vrede zou kunnen dienen, was intussen wel duidelijk.

Ds. P. den Butter, Middelharnis