MAX - 20 apr 2009 07:48 - Gewijzigd: 20 apr 2009 07:48

COLUMN MAX: Spong

Elke ochtend en avond reserveert hij een halfuur om kranten te lezen, las ik onlangs in een Volkskrant­interviewtje met Gerard Spong. De advocaat, ja die. Kijk, dat lezen kranten­makers natuurlijk graag: mensen die niet zonder dagbladen kunnen, omdat ze het belangrijk vinden om op de hoogte te blijven van wat er in de wereld omgaat.

Toch is het niet alleen dat deel uit het gesprek waarover mijn hart van vreugde opspringt. Beetje pathetisch? Zeker, maar soms mag dat. Want ook verder is de rubriek die Spong volpraat een feest van herkenning. Naar levensstijl en sommige uitlatingen gesproken is de Amsterdamse strafpleiter doorgaans niet meteen de meest nabije partij, maar toch.

Welke tv-programma’s hij nooit mist, luidt een vraag. „Ik mis alles en dat is een bewuste keuze. De televisie staat in mijn huis vrijwel nooit aan, omdat ik er geen tijd voor heb en ik het niveau van de programma’s niet boeiend vind.” Oké, een keer BBC of ZDF, of, bij wijze van uitzondering, wat actualiteiten.

Zijn radiogebruik? „Ook zelden. Als ik in de auto zit, geniet ik liever van de stilte om mij heen. Dat geblèr is niets voor mij.”

Hoeveel vrienden hij heeft op Hyves? „Nul, daar doe ik namelijk niet aan.” En op LinkedIn? „Daar doe ik ook niet aan, ik zit niet om contacten verlegen en beide sites zijn een grote inbreuk op mijn privacy.” Of hij vaak surft. „Nee, geen behoefte aan.” Kranten en tijdschriften zijn de bronnen waaruit hij put om bij te blijven: niet onbelangrijk in zijn vak. Verder loopt hij gewoon naar een winkel om een boek te kopen.

Ik vraag me echt heel regelmatig af waar mensen de tijd, de moed en de energie vandaan halen om net geen 24 uur per dag aan de een of andere informatie- of verstrooiingsspeen te sabbelen. Horendol en knettergek moet je daar wel van worden. Of oliedom.

En dan de openbaarheid van veel bezigheden –handige toepassingen blijven nu even buiten beeld– op internet: het begrip getolereerd exhibitionisme dringt zich bij me op als ik lees wat mensen allemaal over zichzelf op het wereldwijde web kieperen: het neigt soms behoorlijk naar potloodventerij. Met dit verschil dat je er doorgaans niet meteen voor opgepakt zult worden.

Ik houd me graag op in de luwte, verkeer vanwege m’n dagelijks brood wel iets minder in de achterhoede dan Spong, maar ik snap hem op deze punten prima. Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken –wanneer ik de verhitte mensheid zie hyven, facebooken, linkedinnen en twitteren– dat de eenzaamheid er niet minder op wordt.

Een oud-collega schreef in 1996 het boekje ”Internet verandert de wereld”. Ik leende mijn exemplaar uit, het raakte zoek, maar na veel omzwervingen belandde het onlangs weer op m’n bureau. Het heeft profetisch gehalte, zo blijkt 13 na dato bij het doorbladeren. De achterflap zegt: „Het klinkt een beetje bedreigend en dat is het misschien ook wel. De verandering zou wel eens groter kunnen zijn dan we denken.” De titel schiet met regelmaat door m’n gedachten.

Gedachten. Je krijgt ze als je soms probeert, Spong parafraserend, te genieten van de toch al spaarzamelijke stilte om je heen. Om die reden blíjf ik in de achterhoede. Enne: de krant kun je niet missen. Geen dag.