Ben Tramper - 17 apr 2009 11:42 - Gewijzigd: 17 apr 2009 11:42

Leven na kanker

U heeft kanker. Jaarlijks krijgen zo’n 70.000 mensen deze boodschap van hun arts te horen. Een aantal jaar geleden betekende dat vrijwel zeker dat het einde van het leven in zicht was. Tegenwoordig wordt ongeveer de helft van alle kankerpatiënten in Nederland na vijf jaar genezen verklaard. Voor anderen is de levensverwachting aanmerkelijk langer is geworden.

Ze kan nog niet zeggen dat ze is genezen, maar alle medische controles wijzen erop dat artsen de tumor die zich in haar dikke darm had ontwikkeld, met succes hebben bestreden. Anita Troost-Schuiteman (26) uit Barneveld, onderwijzeres en moeder van een baby, onderging twee jaar geleden de laatste chemokuur. „Kanker heeft mijn leven ingrijpend veranderd.”

In haar woning in Barneveld spreekt ze openhartig over de ziekte die begin 2006 aan het licht kwam en haar leven en dat van haar man volledig op de kop zette. Terwijl haar negen maanden oude zoontje Niek in zijn loopstoeltje vrolijk door de woonkamer rondrijdt, zegt ze: „Dat ik er nog ben, is voor mij een groot wonder.”

Zware griep
Artsen stelden in maart 2006 vast dat Anita Troost kanker in de dikke darm had. Omdat de tumor groot was, het gezwel had een doorsnede van 10 centimeter, en de verwijdering ervan complicaties met zich kon meebrengen, werd besloten dat de operatie niet in ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede, maar in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam zou worden uitgevoerd.

De ingreep was succesvol. „De chirurg vertelde me dat alles was weggenomen, inclusief een derde van de dikke darm en de lymfeklieren in de omgeving. Anderhalve week later was ik weer thuis. Het herstel zette snel in. Ik voelde me met de dag aansterken. Totdat ik enkele weken later aan de chemokuur begon. Ik moest twaalf behandelingen ondergaan. Elke keer als ik thuiskwam, was het alsof ik een zware griep had, maar dan tien keer erger.”

Ruim twee jaar na de operatie en de chemotherapie voelt Anita Troost zich als genezen, maar ze maakt daarbij wel de kanttekening dat artsen haar nog niet kankervrij hebben verklaard. „Volgens de medische richtlijn kan dat pas vijf jaar na de ingreep. Gelukkig gaat het goed met me. De afgelopen jaren ben ik in totaal zeventien keer naar het ziekenhuis in Amsterdam geweest voor controle. Niets wijst erop dat de ziekte terugkeert.”

Verwonderen
De kanker heeft haar leven ingrijpend veranderd. „Meer dan ooit heb ik oog gekregen voor wat er echt toe doet”, zegt Anita Troost. „Voor mij is dat in de eerste plaats het geloof en het zoeken van de Heere. Ik kan me soms verwonderen over Zijn genade. Ik word al blij als ik het gordijn opentrek en de zon zie schijnen. Ook m’n gezin en m’n familie zijn heel belangrijk voor me. Dat wist ik al wel natuurlijk, maar toch is dat de afgelopen jaren veel duidelijker geworden.”

De ziekte heeft op haar huwelijk een positieve impact. „We bespreken alles met elkaar. Echt alles. Als je niet open tegenover elkaar kunt zijn, loop je grote risico’s. Ik heb gehoord dat drie op de vijf huwelijken als gevolg van kanker op de klippen lopen.”

De strijd die ze tegen de kanker voerde, heeft haar psychisch sterker gemaakt, zegt Anita Troost. Maar fysiek moet ze inleveren. „De vermoeidheid speelt mij regelmatig parten. Ik ben gebonden aan een strakke agenda. Als ik weet dat ik ’s avonds visite krijg, doe ik ’s middags rustig aan. Ook heb ik te maken met concentratieproblemen. Ik schrijf alles op, ook als ik voor maar drie boodschappen naar de winkel ga. Doe ik dat niet, dan ben ik er in de supermarkt geheid twee vergeten.”

Anita Troost vindt het belangrijk dat haar omgeving van haar vermoeidheidsklachten weet heeft. „Zeker een keer in de twee weken heb ik een dag dat er niets uit mijn handen komt. Dan ben ik helemaal op. In zo’n situatie voel ik me niet altijd door de mensen om mij heen begrepen.”

Meeleven
Over meeleven heeft ze nooit te klagen gehad, zegt ze. Familie en vrienden leggen grote betrokkenheid aan de dag. Ook vanuit de kerk waarvan ze deel uitmaakt, de plaatselijke gereformeerde gemeente, krijgt ze veel belangstelling. „Vooral in de tijd dat ik chemokuren onderging. Later zwakt het af. Dat vind ik wel eens jammer. Soms kan ik echt uitzien naar een kaartje met een bemoedigend woord erop.”

Hoewel het goed met haar gaat, doemt het spook van de kanker af en toe levensgroot voor haar op. „Vooral als ik weer voor controle naar het ziekenhuis moet kan ik me bang en onzeker voelen. Dan bid ik God om hulp en rust. Als ik iets tijdens mijn ziekte en in de periode daarna heb geleerd, is het wel dat de Heere voor ons gezin wil zorgen.”

Ze houdt even stil. Wijst dan naar haar zoontje. „Wij zijn zo blij dat we Niek hebben gekregen – we zien hem echt als een geschenk uit Gods hand. Toen de dominee op kraamvisite kwam, zei hij: „Na het zure geeft de Heere het zoet.” Zo is het precies.”

Een uitgebreidere versie van het artikel vind je hier.