Ewout Kieckens - 10 apr 2009 22:26 - Gewijzigd: 10 apr 2009 22:26

Geen heldendaad, maar plichtsbesef

De aardbeving van afgelopen week in het Italiaanse Abruzzen heeft veel slachtoffers gemaakt onder kinderen en jongeren. Marta’s jonge leven werd gered, dankzij efficiënte hulpverlening, ook al moest ze bijna 24 uur lang moed houden.

Abruzzen is een vergrijsde regio. In de dorpen rondom de hoofdstad L’Aquila wonen veel bejaarden. Werk is er nauwelijks, en de meeste jongeren zijn weggetrokken. Toch zijn van de meer dan 260 aardbevingsslachtoffers van maandag er 16 jonger dan 18 jaar.

Marta wordt weggedragen bij de puinhopen.

Ook een groot aantal jongeren boven de 18 is slachtoffer geworden. Vooral L’Aquila, een studentenstad, is zwaargetroffen. Het instorten van een deel van een studentenhuis in deze stad heeft veel levens geëist. Zo werd de 21-jarige Alice Dal Brollo tijdens de aardbeving geraakt door een draagbalk. Ze was op slag dood. De studente was juist terug van een weekend bij haar ouders in Bergamo in Noord-Italië.

Drie huisgenoten werden levend begraven onder het puin, maar zijn gered dankzij doortastend ingrijpen van hun leeftijdsgenoot Marco Malchionda, een carabiniere (lid van de militaire politie) die met verlof in zijn woonplaats was. Hij hoorde stemmen onder het puin, en haalde met twee brandweermannen de studenten uit hun benarde positie. „Ik ben geen held”, zegt de 28-jarige, „niemand voelt zich een held. We doen alleen maar onze plicht.”

Aldo (l.), een hulpverlener die Marta uit het puin heeft gered.

Gewend
Marta Valente (24) moest langer op hulp wachten. Op de avond van de aardbeving was ze, net zoals haar vier medebewoonsters, tegen halfelf naar bed gegaan. Ze woonde in een studentenhuis van vier verdiepingen. „Tegen middernacht voelden we een zware beving, maar we merkten het nauwelijks. We zijn er gewend aan geraakt. Al sinds Kerst voelen we voortdurend aardschokken”, vertelt Marta, die momenteel in het ziekenhuis ligt. „Ik bleef in bed en viel weer in slaap.”

Drieënhalf uur later trilde de aarde als nooit tevoren. Een balk van gewapend beton viel uit het plafond naar beneden en bleef op enkele centimeters van Marta liggen. „Het was mijn redding.” Direct daarna vielen twee andere balken uit een andere hoek. Als de eerste draagbalk niet zou zijn gevallen, hadden de andere twee balken de jonge vrouw op bed verpletterd. Ongeschonden bleef ze liggen onder al het puin van het gebouw boven haar. „Mijn huisgenoten en ik hebben allemaal naar elkaar gegild, ieder vanaf zijn positie onder het puin. Maar na verloop van tijd hoorde ik steeds minder stemmen.”

Hulp
Intussen was de hulpverlening, die zich overigens van haar beste kant heeft laten zien, op gang gekomen. Een speciaal team, bestaande uit speleologen van de Alpini, de elite bergeenheid van het Italiaanse leger, verwijderde een voor een de brokstukken, die op elkaar lagen als een Mikadospel. Daarvoor gebruikten de grotonderzoekers onder meer kussens met geperste lucht. Eerst werden de lichamen van de bewoners van de hoogste etages geborgen, daarna gingen de hulpverleners nog dieper. Marta kreeg hoop toen ze stemmen hoorde. „Plotseling hoorde ik dat mijn naam werd geroepen”, herinnert ze zich. „Ik kreeg weer kracht en heb zo hard geschreeuwd als ik kon.”

Maar plotseling voelde ze een krachtige beving (een sterke naschok van 4,8 op de schaal van Richter, red.). Het was kwart over één ’s nachts. Marta lag al bijna een dag onder het puin. Door de nieuwe schok begon het puin te schuiven, met alle risico’s dat het delicate evenwicht zou worden verstoord. Stofwolken kwamen op. „Ik dacht dat het einde nabij was.” Maar integendeel, een uur later bereikten twee speleologen haar. Die brachten Marta heelhuids naar boven. „Dank jullie wel, jongens”, bracht ze uit.