L’AQUILA – Al na het voelen van de eerste schokken verzamelden in de nacht van zondag op maandag honderden inwoners van het Italiaanse L’Aquila zich op het domplein in de stad. Uit voorzorg besloot ook student Valerio de nacht buiten door te brengen.

Andere bewoners noemden hem een angsthaas, maar hij voelde dat er iets niet klopte. „Ik heb buiten geslapen, dat is mijn redding geweest”, verklaart hij. Wanhopig kijkt hij toe hoe een rupsvoertuig brokken puin verplaatst van het studentenhuis waar hij en zijn vrienden woonden. „Ik hoop dat ze mijn vrienden er levend uithalen.”

Brandweerlieden zoeken tussen de puinhopen naar overlevenden van de beving. Een paar studenten die ontsnapt zijn uit het moderne huis van drie verdiepingen, zijn ervan overtuigd dat er nog bewoners onder het puin liggen.

Het ziekenhuis van L’Aquila is ook ernstig getroffen. Delen van het ziekenhuis zijn onbruikbaar geworden wegens instortingsgevaar. Patiënten zijn naar buiten gebracht en wachten geduldig in de zon. Veel gewonden worden per helikopter overgebracht naar de buurgemeenten Teramo, Pescara, Chieti en Atri. Psychologen waarschuwen voor ernstige psychologische trauma’s bij kinderen die de aardbeving hebben overleefd.

Deze keer hadden ”de angsthazen” dus gelijk. Maar het blijft lastig te weten wat te doen onder deze omstandigheden. „Een hevige aardbeving als deze was onmogelijk te voorspellen”, zo stelt Guido Bertolaso, het hoofd van de bescherming burgerbevolking, met klem.

„Wij zouden trouwens nooit hebben kunnen bedenken hoe we een hele streek zoals deze konden evacueren zonder te weten wat er daarna zou gaan gebeuren. Wij konden niet veel anders doen dan de hulptroepen alert te houden bij de schokken van de afgelopen periode en vervolgens, vijf minuten na de aardbeving, de hulpverlening in gang zetten”, aldus Bertolaso.

Hulpverleners treffern ernstige situaties in Onna aan. Zeventig procent van de huizen is ingestort. Het dorp van nauwelijks 400 inwoners heeft 50 doden te betreuren. Tientallen mensen zouden nog onder het puin liggen. Mogelijk meer. „Dit is een dorp van bejaarden. Als de kinderen van buiten het dorp niet melden dat hun ouders verdwenen zijn, weet misschien niemand van hun bestaan”, meent Stefania Pezzopane, president van de provincie L’Aquila.

Onna ziet eruit als het gebombardeerd is. Stof en gruis liggen overal, op auto’s, op straat, in het haar van overlevenden en hulpverleners. Alsof het heeft gesneeuwd. De doden worden in kisten gedragen en staan op een veld even buiten het dorp.

Familieleden staan erbij. Het valt hulpverleners op dat er nauwelijks wordt gehuild. Het zijn niet alleen bejaarden die zijn gestorven. Familieleden staan rond twee baren. Hierin liggen de lichamen van meisje en een jongen, nauwelijks meerderjarig, die een paar dagen ervoor hun ouderlijk huis waren ontvlucht om bij elkaar te zijn. Twee andere slachtoffers zijn de kinderen van een lokale journalist, die in Pescara op de redactie van Il Centro werkte.