MAX - 30 mrt 2009 08:36 - Gewijzigd: 30 mrt 2009 08:36

COLUMN MAX: Zevenenzestig

De kogel is door de kerk. Nou ja, meer door het Catshuis. We spreken over de nacht van vorige week dinsdag op woensdag. Je moet soms even geduld hebben, maar dan héb je ook wat. Een historisch akkoord heet het meteen, die woensdag.

Mooi dat we dat meemaken. Na maanden voorbereiden en dimdammen, na wekenlang zweten en oetelen, na nachtenlang doorhalen met broodjes gezond, sterke koffie en Spaatjes blauw. „Nou vooruit, één pilsje dan, Jan Peter. Want we moeten helder blijven. Ook een half procentje is veel geld.” „Natuurlijk Piet Hein, dat weet ik toch.”

Ik stel me voor hoe dat toegaat in zo’n stressweek. Even na middernacht, je hebt veertien uur aan één stuk tegen elkaar aan geredeneerd en je vrouw ligt voor de zoveelste nacht in een eenzaam bed. Ik zou er knetterchagrijnig van worden, maar dat kunnen de leiders zich niet permitteren. De kans dat ik ooit nog doorbreek in de politiek is overigens verwaarloosbaar klein.

„Wouter, bel jij Bianca even dat ik vannacht nog hier moet zijn. Zeg maar tegen Amelie, als ze nog wakker is, dat ik haar straks de Soete Suikerbolserie integraal zal voorlezen. Zal ik dan Barbara snel vertellen dat ze je nieuwe pyjama niet uit het plastic hoeft te halen? Misschien gaat het vlugger zo, dan wanneer we de dames zelf aan de lijn krijgen. Hé André, sprak jij Woerden al? O, de voicemail staat erop? Nou, dan kun jij ook ongehinderd door met je werk.” Geen idee of de first lady en vicefirst lady’s het nog leuk vinden, dat gebuffel van hun partners in het landsbelang.

De uitkomst telt. ’t Is een hele riedel, dat pakket, maar die 67 springt er natuurlijk uit. Geen AOW meer met 65 jaar. Good old Drees mag blijven, maar dan wel plus twee. Glijdend ingevoerd, of plotseling en alleen voor 50-minners. De details laten we nu rusten, daar gaat nog wel de nodige Spa blauw overheen. We gaan uit van het kale feit: langer werken voor elke senior, als je geen dikbebonuste bankier bent.

Ik heb niks tegen werken, echt niet. Ik doe het nu zo’n jaar of dertig en regelmatig met plezier. Tegelijkertijd zijn er héél veel dingen die ik ook leuk vind en echt niet alleen uit de categorie luieren. Het oude adagium ”Ik werk om te leven, maar leef niet om te werken” val ik bij, al valt daar levensbeschouwelijk nog wel iets aan te nuanceren.

Maar nu de klemmende, knellende, nee wurgende vraag die de eminenties nog niet hebben beantwoord en waarschijnlijk ook niet zomaar zúllen beantwoorden: wie zorgt ervoor dat al die ijverige mannen en vrouwen van 50-plus, 45-plus, nee 40-plus –met nog 17, 22, nee 27 jaar te gaan– een aantrekkelijke partij blijven op de arbeidsmarkt? Want het spijt me bijzonder, maar de berichten over zich zonder enig resultaat suf solliciterende senioren zijn toch weinig hoopgevend.

Toen vadertje Drees de AOW uitvond, was een senior iemand die z’n sporen had verdiend, van wie het ervaringskapitaal te gelde werd gemaakt. Nu vadertje Balkenende de AOW-plus heeft uitgevonden, ziet de wereld er heel anders uit en zien werkgevers de senior vaak als duur, eigenwijs en inflexibel. Zodra deel 7 van In de Soete Suikerbol uit is, mogen van mij nog wel een paar nachtjes Catshuis heengaan met de beantwoording van die vraag.